Jens vluchtte met een gebroken hart naar Ierland: ‘Maar zelfs daar kreeg ik hem niet uit mijn hoofd’

Nadat het hart van Jens (32, cameraman) genadeloos is gebroken, komt er toch een moment waarop de hoop op liefde het weer overneemt.

“Zonder voorbedacht plan had ik die zondagochtend mijn spullen in mijn auto gegooid. Een eenpersoonstent, gasstel en luchtbed. Een slaapzak en tandenborstel, wat ondergoed en een warme trui. Ik overdrijf niet als ik zeg dat dat het enige was wat ik meenam, toen ik besloot om op stel en sprong naar Ierland te rijden. Alleen de broodnodige spullen om mee te overleven. En natuurlijk dat gebroken hart.”

Onbereikbare mannen

“Ik had Elant ontmoet in een koffietentje in de Jordaan. Als een van de weinigen zat hij niet met een laptop, maar met een schetsboek voor zijn neus, waarin hij – zag ik toen ik hem vanaf de andere kant van de tafel begon te observeren – met een paar rake strepen de setting van het volle café had geschetst: het was een bijna abstracte tekening die ik prachtig vond.

Zijn rommelige haar zag er daadwerkelijk ongekamd uit, en niet alsof het zo zorgvuldig gestyled was. En hij droeg een wollen trui die niet kunstmatig verouderd leek, maar waarin daadwerkelijk gaten leken te zijn gekomen door eindeloos dragen. Hij zag er onweerstaanbaar uit. En ook onbereikbaar. En – dat realiseerde ik me dondersgoed toen ik hem aansprak – vooral als iemand aan wie ik me enorm zou kunnen bezeren.

Geen vastigheid, toch?

Nooit meer, nooit meer, nooit meer. Dat was het mantra dat in de auto op weg naar Ierland door mijn hoofd denderde. Natuurlijk had ik redelijkerwijs gewéten dat ik me in iets onhoudbaars had gestort met Elant. Maar toch had de liefde me ouderwets verweekt: was ik weer met ogen open in de illusie getrapt dat het nu anders zou zijn dan alle voorgaande keren. Dat met deze man alles eindelijk goed zou komen.

We hadden onstuimige ontmoetingen in zijn rommelige atelier, met veel sigaretten en drank, en lange filosofische gesprekken. We belden elkaar midden in de nacht wakker en fietsten dan hongerig naar elkaar toe. We durfden op momenten volledig kwetsbaar te zijn. Dan spraken we over onze angsten en onzekerheden, en stelden we elkaar gerust. En hij was open over wat zijn intenties waren, namelijk: geen vastigheid. Ik deed alsof ik dat prima vond.”

Gebroken hart

“Een paar keer heb ik mijn tent in Ierland opgezet, maar de meeste nachten sliep ik in mijn auto. Het was herfst en ’s nachts werd de grond zo koud dat ik na een uur op mijn luchtbed geen gevoel meer in mijn handen en voeten had. Je zou denken dat zulke barre omstandigheden afleiden van innerlijk gek worden. Met die aanname was ik ook in mijn auto geklommen en was ik zonder met iemand te overleggen naar Ierland gereden, omdat ik dacht dat het me daar zou lukken om Elant uit mijn hoofd te schudden.

Maar de realiteit was dat óók in die klotetent, en óók in de auto waar ik met opgetrokken benen tussen pook en achterbank de slaap probeerde te vatten, ik alleen maar kon denken aan de resolute manier waarop hij zich op een zeker moment uit het contact had teruggetrokken. ‘Ik voel dat het op is,’ had hij geappt. En daarna had hij eigenlijk niet echt meer gereageerd op mijn berichten, een afgemeten gesprekje over op te halen spullen daargelaten. Van de ene op de andere dag was de absolute aanjager van mijn dagen uit mijn leven verdwenen en kon ik, hoe gekmakend mijn verlangen ook was, nergens meer aanspraak op maken.

Opnieuw liefde zoeken?

Mijn punt is: als ik terugdenk aan mijn reis naar Ierland – een reis die ik na tien dagen afbrak omdat het barre afzien me helemaal niets opgeleverd had, behalve dan dat het gemis van Elant nóg aanweziger was tijdens die eenzame dagen en nachten. Sterker nog: wat mij betreft was ik daar op dat moment precies het tegenovergestelde van. Zag ik juist in alle redelijkheid onder ogen hoe hopeloos en vernietigend de liefde is, en hoe levensgevaarlijk het is om je er steeds weer aan te wagen.

Mijn verblijf in Ierland was in die zin ook niet een periode van verbijstering, maar juist van grote helderheid. De liefde ís onverbiddelijk, en wordt ook nooit wat je ervan hoopt. Maar hoewel dat een goede reden is om je er misschien nooit meer aan te wagen, komt met de liefde gelukkig ook een enorme hardleersheid. Net als alle andere teleurgestelde geliefden, heb ik nu, na een krap jaar, tóch wel weer zin om het er met een nieuw iemand op te wagen.”

Meer lezen

• Een gebroken hart helen: 8 praktische tips.
• Leren van een gebroken hart: hoe heel je van liefdesverdriet?
• Bente is eerlijk: zo heel je een gebroken hart.

Gepubliceerd op 25 augustus 2025
Fotografie Noah Silliman/Unsplash