Van stadsleven naar slow renovating: Liselotte vond haar thuis in de Chianti-streek
De Zweedse kunstenaar Liselotte Watkins verhuisde met haar gezin van een appartement in Rome naar een dorp in de Chianti-streek. Dat had wat voeten in de aarde.
Hoe woon je?
“In een oud, typisch Toscaans huis op het platteland, midden in de Chianti-streek, zo’n twintig minuten van Siena. Ik woon er samen met mijn man, onze zoon Wim van vijftien en dochter Ava van dertien. Een goede vriend van ons woonde in die streek en daar kwamen we graag. Wij woonden destijds in een appartement in Rome en besloten te kijken of we ons in de Chianti een vakantiehuis konden veroorloven. Dit huis was mooi, maar verwaarloosd. Alles moest worden gerenoveerd. Maar we waren er weg van. Dat opknappen doen we zelf wel, dachten we. Uiteindelijk kostte het zo veel tijd dat we dachten: we gaan er maar een tijdje wonen en dan zien we wel. We zijn nooit meer teruggegaan.”
Was dat de juiste keuze?
“Het klussen viel enorm tegen, we hebben er jaren over gedaan. Slow renovating noemden we dat voor de grap. We hadden ons er nogal op verkeken. Het is ook een groot huis: vier verdiepingen en met oude stallen erbij. We hebben veel zelf gedaan en gerecyclede bouwmaterialen gebruikt. Oude balken, gebruikte houten vloeren, marmer uit de buurt. De meubels vonden we op lokale rommelmarkten. Vintage spullen verzamelen vind ik het leukste wat er is, omdat het een sociaal gebeuren is. Als je zegt dat je een grote keukentafel zoekt, zegt iemand: ‘O, dan moet je bij Giovanni zijn.’ Je maakt praatjes met mensen, leert de buurt kennen. Het is zo veel leuker dan je spullen lukraak online bestellen.”
Wat gaat nooit de deur uit?
“De Eames-stoel die ik ooit op de vlooienmarkt in Chelsea kocht, toen ik op mijn 22e in New York woonde. Eigenlijk staat er niets waardevols in huis, maar alles heeft wel sentimentele waarde. Ik weet nog precies wat ik waar gevonden heb – dat maakt het moeilijk om iets weg te doen. Het grappige is dat al die losse items toch goed matchen met elkaar. Ik geloof dat je een object soms moet pushen, zo van: jawel, jij bent te combineren met iets antieks uit de achtiende eeuw. Echt, je kunt het! Een beetje zoals je een kind aanmoedigt.”
Hoe verliep de switch naar de Chianti-streek en het platteland?
“Onze kinderen waren echte stadskinderen dus dat was wel even spannend. Maar mijn zoon zou naar de middelbare school gaan en mijn dochter doet niets liever dan paardrijden, en dat kan hier toch net even beter dan midden in Rome. Voor onszelf was het geen punt, we hadden een beetje genoeg van de drukte in de stad. Mijn man zit in de mode en vanaf hier ben je zo in Milaan. Zelf heb ik hier een atelier, in de stal. In de winter is het soms wat donker, maar ik heb in de meest crappy places gewerkt. Je kunst wordt echt niet beter van een mooiere studio.”
Wat is je lievelingsplek in huis?
“Naast mijn atelier is dat de keuken. In Italië is een kleine keuken gebruikelijk, waar ze ontbijten en koffiedrinken aan een minitafel. Eten doen ze in de eetkamer. Ik vind het gezellig om met zijn allen in de keuken te zitten, zodat we kunnen kletsen als mijn man kookt. Ik kan niet koken, hij juist heel goed. We zijn allebei Zweeds, maar hij kookt vooral Italiaans. Veel vrienden uit de stad zijn ons hierheen gevolgd, dus er komen vaak mensen bij ons eten.”
Weekendrituelen in de Chianti-streek
“Met een huis als dit hoef je nooit na te denken wat je gaat doen. We klussen of doen iets in de tuin, er komen vrienden eten of logeren. We kijken nooit tv, daar hebben we het te druk voor. Ava houdt van musea, dus we gaan ook wel kunst kijken in Florence. Ik zou soms willen dat er een Tate Modern was, ik ben zelf meer van moderne kunst. Soms nemen we vanuit de Chianti-streek de bus naar Rome of naar Milaan. In huis hangt, naast mijn eigen werk en dat van de Duitse kunstenaar Carsten Höller, vooral vlooienmarktkunst. Als iets tegen me praat, koop ik het. Voor vijftig euro, of liever voor vijf. Voor mij hoeft het niet te kostbaar te zijn. Doe mij maar cheap and cheerful.”
Liselottes favorieten in Toscane
- De vlooienmarkt in Arezzo: “Elk eerste weekend van de maand, met antiek en vintagespullen.”
- Restaurant Cammillo in Florence: “Mooie plek, lekker eten en leuk mensen kijken.”
- le gallerie degli Uffizi: “Je denkt misschien: ik heb ‘David’ van Michelangelo al wel voldoende op ansichtkaarten gezien, maar het beeld is zo powerful in het echt.”
- De Duomo in Siena: “Geweldig, heel grafisch en je kunt zelfs op het dak gaan als je wilt.”
- Aloe & Wolf: “Een coole vintagewinkel in Siena. Eigenaar Alexandra is heel leuk, soms mag je zelfs in de aangrenzende opslagruimte kijken.”
Meer lezen
- Binnenkijker: fotograaf Jenny woont in een kleurig huis in Zweden
- Het 1-euro-project in Italië: kun je écht voor 1 euro een huis kopen? Zo zit het
- Italians do it better: binnenkijken in een kleurrijk interieur (+ 6 tips voor Milaan)
Fotografie Helenio Barbetta (living inside)
