Zo gaat illustrator Cynthia te werk bij het maken van animaties
Cynthia Borst is maakt animaties en illustraties van vooral theater en orkest. Met haar animaties hoopt ze te inspireren dat het voor iedereen mogelijk is om mooie dingen te maken.
Wat ben je aan het doen?
“Ik ontwerp vooral live-animaties voor theatergroepen en orkesten. De illustraties, miniatuurfiguren en automata die ik maak, worden tijdens een voorstelling tot leven gewekt door een poppenspeler of met een zwengel. Dat wordt live gefilmd en geprojecteerd, zodat het publiek een animatiefilm ziet ontstaan. Ik verdiep me nu in het omzetten van die diorama’s naar een illustratie voor het platte vlak. Zo ga ik in mijn werk steeds van 2D naar 3D en weer terug, en raken al mijn lievelingsdingen met elkaar verweven. Net zoals bij Zeeboerin, waarvoor ik de illustraties maakte.”
Wat voor soort boek is Zeeboerin?
“Schrijver Anne Lichthart schreef het en ze zocht er een illustrator bij. Ze wist dat ik vaak werk met materialen die ik bij de kringloop vind, materiaal met een geschiedenis waarop ik verder borduur. Die gelaagdheid past bij Annes stijl: in simpele zinnen verstopt zij een heel verhaal. Bij een hand die op de kop van een hond wordt gelegd, voel je de emoties, eenzaamheid, liefde, geborgenheid, zonder dat ze benoemd worden. Toen ze me hiervoor vroeg, ben ik direct oude papiertjes en kaarten gaan verzamelen waarop ik kon tekenen. Inmiddels zijn Anne en ik begonnen aan een tweede boek, op dezelfde manier.”
Wat trekt je aan aan deze manier van werken?
“Bij een leeg wit vel zou alles uit mezelf moeten komen. Dit materiaal geeft me een kader. Een vouw in een papiertje kan een horizon zijn, een verkleuring wordt een kleurverloop, een koffievlek een mooie lichtinval. Zo’n vouw of verkleuring voegt iets toe wat ik niet zelf verzonnen zou hebben. Want wat is er aan die koffievlek voorafgegaan? Een flinke ruzie misschien, of een ongelukkige beweging waardoor iemand iets omstootte. Zo’n extra laag krijg je er zomaar bij.”
Wat is een rode draad in je werk?
“Ik denk het maken zelf. In het theater ziet het publiek alles gebeuren: hoe een doosje wordt neergezet, hoe we filmen dat daar een poppetje uit komt. Ze zien het maakproces door het tot leven gewekte object heen en zo ontstaat magie. In mijn animaties blijft mijn arbeid ook zichtbaar: je ziet de schetslijnen of hoe wat papiertjes over elkaar zijn gelegd. Daardoor kunnen mensen denken: dit ligt ook binnen mijn handbereik, dat kan ik ook! Zoals een schoolklas die laatst naar onze voorstelling Het zwanenmeer was geweest en daarna zelf in de klas zwaantjes ging vouwen en filmen. Dat mijn werk aanzet tot maken vind ik fijn.”
Wat vind je daar fijn aan?
“Allereerst omdat ik er zelf gelukkig van word en dat anderen ook gun. Maar ook omdat je kunt laten zien dat er veel schoonheid bestaat. Het is niet zo dat ik die boodschap heel nadrukkelijk wil verspreiden. Toch ben ik me er wel van bewust wat ik kan meegeven, zeker bij theater voor kinderen. Stel dat ze daarna nooit meer een andere voorstelling zouden zien, dan kunnen ze wel voor de rest van hun leven denken: het is mogelijk om mooie dingen te maken.”
Meer lezen
- Dit is JOMO (en hierom wil je het hebben)
- Slechte dag vandaag? 7 illustraties die troost geven
- Rani geeft met haar illustraties een inclusief beeld van de maatschappij
Fotografie Natasja Borst
