De liefde is voorbij en vanaf nu moet je het deels in je eentje rooien. Maar hoe doe je dat eigenlijk, als beginner in het alleen-zijn? Journalist Carine de Kooning zoekt naar antwoorden. Je leest erover in Flow (7-2016). Hieronder een fragment uit het artikel, met boekentips die bij het thema passen.
Waarom is dat eigenlijk zo moeilijk, alleen zijn? Volgens hoogleraar levenslooppsychologie Nele Jacobs is de pijn van het alleen-zijn een drive tot actie en die drives voelen meestal niet zo aangenaam. “Net zoals honger geen fijn gevoel is, of slaap. Waar honger ons drijft om te gaan eten en vermoeidheid om te gaan slapen, drijft het ongemak van het alleen-zijn ons tot het aangaan van sociale contacten. De mens is een sociaal wezen dat pas bestaat in interactie met anderen.” Niet zo vreemd dus, dat ik de pijn van het alleen-zijn liever zo veel mogelijk vermijd.
Onlangs verscheen van de Britse schrijver Olivia Laing het boek De eenzame stad. Daarin schrijft ze over hoe het haar verging nadat ze voor haar geliefde verhuisde van Londen naar New York en de liefde vervolgens voorbijging. Ze moest zichzelf staande zien te houden in the city that never sleeps. ‘De grote stad kan eenzaam zijn,’ schrijft ze in haar boek, ‘…en wie dit erkent weet dat eenzaamheid niet per se over fysiek alleen zijn gaat, maar over het afwezig of ontoereikend zijn van verbondenheid, nabijheid, verwantschap: om de een of andere reden is er die onmacht om de gewenste mate van intimiteit te bemachtigen.’
Tekst: Carine de Kooning Illustratie: Rachel Levit Ruiz
