Tatiana (41) over haar jeugdliefde: ‘Ik was zó verliefd, maar te jong voor wat hij me wilde geven’

Muzikant Tatiana (41) leerde van haar jeugdliefde dat ware gevoelens pas kunnen opbloeien als de timing klopt.

“Erik was een vriend van mijn broer. Het was de tijd waarin Spotify nog uitgevonden moest worden, muziek deelde je door elkaar cd’s te geven, of beter nog, door met grote precisie – want élk nummer dat je uitkoos zei iets over jou en de persoon voor wie je aan het werk was. Daar begon het mee. Dat ik tegen Erik zei dat ik Blue van Joni Mitchell zo prachtig vond. En dat hij zei dat hij dat wel voor me op een plaatje zou branden.

Zo leerden we elkaar kennen: via de muziek. Wanneer Erik bij ons thuis op bezoek kwam, deed hij dat altijd in de rol van vriend van mijn oudere broer – hij knikte wel even ‘hoi’ de woonkamer in en hij maakte met mijn ouders altijd een beleefd praatje, maar daarna vertrok hij ook steeds weer snel met mijn broer naar zijn zolderkamer.

Liefde verklaren via songteksten?

Nee, op het oog gebeurde er niets op de middagen dat Erik met mijn broer mee naar huis kwam, maar de eerste keer dat hij bij ons langs was geweest na ons gesprekje over Joni Mitchell, vond ik wel die beloofde cd op mijn bureau. Met de lange lijst aan nummers die hij voor me had uitgezocht. Aimee Mann. The Mamas and the Papas. Tori Amos. Met een verbazingwekkend net handschrift had hij alle artiesten en titels onder elkaar gezet.

Met een hart dat bijna door mijn borstkas heen beukte, haalde ik de cd uit het hoesje en ging op mijn bed liggen, om door middel van de stemmen van al die zangers en zangeressen iets te kunnen ont­rafelen. Om via de muziek te kunnen herleiden of Erik misschien iets voor me voelde. ‘Now and forever, I will always think of you’ – dat zong Carole King ergens, herinner ik me, en ik hoopte zo hard dat hij dat liedje had uitgekozen omdat hij die woorden in het gewone leven niet hardop tegen me durfde te zeggen.

Ik herinner me: de eerste keer dat we elkaar daarna weer troffen vroeg hij of er nog wat tussen zat, veel nonchalanter dan me beviel, en ik zei dat ik vooral zo onder de indruk was van Bonnie Raitt. Anderhalve week later lag er een gebrande cd, van Bonnie Raitt – met hetzelfde handschrift en een briefje. Dat zijn favoriete nummer Love sneakin’ up on you was.

Onuitgesproken liefde

Ik dacht die jaren elke dag aan Erik, ik droomde over hem, maar zonder dat we er ooit iets over uitspraken, was het in mijn ogen logisch dat het een liefde was die alleen in deze ontastbare vorm zou bestaan. Om het leeftijdsverschil. Om mijn broer. Of omdat hij na de middelbare school een jaar naar Nieuw-Zeeland zou gaan.

En dus voerden we in de twee jaar dat hij vaak bij ons thuiskwam gesprekken over muziek en films, wisselden we cd’s uit, kwamen we elkaar tegen op het sportveld en in het café waar alle scholieren elkaar op vrijdagmiddag zagen. En altijd maakten we oogcontact, zochten we elkaars blik en knipoogden we – een gebaar waardoor ik me in elke situatie acuut geborgen voelde. Maar verder gebeurde er niets tussen ons. We kusten niet. We spraken niet af. En we verklaarden elkaar nooit expliciet de liefde.

Een vergeten liefdesbrief van je jeugdliefde

Tenminste – zo heb ik dat gek genoeg onthouden. Totdat ik laatst, toen ik een kast aan het uitmesten was om een tekening van mijn dochter op te zoeken, op oude dagboeken stuitte en een brief terugvond waarvan ik het bestaan vergeten was.

Erik had me blijkbaar wél eens geschreven, uit Nieuw-Zeeland: een brief in dat zo herkenbare handschrift, die vooral over de beesten gaat daar, en de beroerde bedden in zijn hostel, maar waarin hij wel degelijk vraagt of ik rond de kerstdagen in Arnhem was, omdat hij dan een week bij zijn ouders zou zijn. Ook vroeg hij me om hem terug te schrijven. Maar voor zover ik me herinner, heb ik hem nooit meer iets laten horen. Gezien heb ik hem ook nooit meer.

Wat ik daarvan maak, is zeker niet dat er toen geen liefde is geweest tussen ons. Ik weet wat ik voor Erik gevoeld heb – hoe overweldigend en echt dat was, hoe geobsedeerd ik met hem bezig was, ondanks mijn jonge leeftijd, en ook hoe lang het heeft geduurd om hem in mijn hoofd los te laten.

Het inzicht dat het me opleverde, is dat je de liefde eigenlijk alleen samen goed vorm kunt geven, als je op hetzelfde moment dezelfde dingen aandurft. Ik ben bang dat hij mijn uitgebleven reactie toen als afwijzing heeft beschouwd. De waarheid is dat ik nog helemaal niet klaar was voor wat hij me wilde geven.”

Meer lezen

• De grootste liefdeslessen leer je van je ex: 6 inzichten.
• Evelijn leerde dat de liefde net zo snel kan verdwijnen als ie zich aandient.
• Dit zijn 6 vormen van liefde volgens de oude Grieken.

Fotografie Edward Cisneros/Unsplash