Hemaseh ontwerpt wandkleden om verhalen te delen

Voor Hemaseh Manawi Rad is textiel het bindmiddel tussen de Iraanse en Nederlandse cultuur. ‘Je hebt niet altijd taal nodig om te communiceren.’

Wat ben je aan het doen?

“Ik werk in mijn atelier in Eindhoven aan nieuwe textielprojecten. Pas na mijn afstuderen aan de kunstacademie ben ik me in textiel gaan verdiepen. Het is flexibel, tastbaar, je kunt er alle kanten mee op – een vrij materiaal.

Mijn ouders komen uit Iran, zelf ben ik in Nederland geboren. In beide culturen heb ik me nooit helemaal thuis gevoeld. Vanuit dat tussengebied ben ik mijn eigen cultuur gaan vormen en daarover vertel ik. Textiel hoort bij beide landen; het is een mooi bindmiddel, ook tussen kunst en kitsch, tussen de traditie van oude Perzische tapijten en de mode van nu.”

Welk verhaal vertel je bijvoorbeeld?

“Mijn ouders spreken Farsi, ik Nederlands, en soms is er miscommunicatie.We zoeken elkaar dan, en vinden elkaar terug in het ritueel van samen iets doen. We drinken bijvoorbeeld thee of mijn ouders schillen fruit voor me. Mijn werk Understanding gaat daarover, het is een reeks kleine werken van handen die bijvoorbeeld fruit pellen. Het vertelt dat je niet altijd taal nodig hebt om te communiceren. Dat er nog meer manieren zijn om iets met elkaar te delen of je liefde te uiten.”

Hoe ontstaat zo’n werk?

“Ik hou van felle kleuren, panterprints en fluor, van stoffen die je bij de carnavalswinkel vindt. De grens tussen goed en fout, kunst en kitsch vind ik interessant, die zoek ik altijd op. Eerst maak ik een schets. Daarna knip ik patronen uit die ik op een achtergrond leg en verschuif tot ik tevreden ben over de compositie. Dan ga ik achter de naaimachine zitten en moet ik mijn perfectionisme loslaten, want het pakt altijd weer anders uit dan ik in mijn hoofd had.

Dat perfectionisme komt denk ik voort uit die zoektocht naar waar ik bij hoorde. Daardoor keek ik heel kritisch naar mezelf. Maar het gaat erom dat je jezelf accepteert en beseft dat hoe je bent al meer dan genoeg is. Nu weet ik: juist op die ‘fouten’, of cadeautjes liever gezegd, moet ik voortborduren. Die brengen me iets nieuws.”

Wat betekent het voor je om verhalen te delen?

“Ik vind het heel mooi als mensen zich erin herkennen, maar zal nooit op een bordje zetten hoe het precies zit. Het mag juist ook mysterieus zijn, zodat iedereen z’n eigen verhaal in mijn werk kan zien.”

Welke plannen heb je nu?

“Ik wil meer experimenteren met textiel in combinatie met keramiek. Dat contrast tussen hard en zacht spreekt me aan. Keramiek is traag, het hele proces van kleien tot glazuren vraagt tijd. Textiel is veel sneller, met je naaimachine heb je zo iets gemaakt. Ik heb al een werk met een keramieken granaatappel met lila stof eromheen, en een met een meubelkoord van keramiek. Daar wil ik nog meer mee gaan spelen, en onderzoeken hoe ik die twee materialen samen kan inzetten.”