Ontstressen met Bente (9)

Hoe moet dat ook alweer, ontspannen? Bente (23) werkt onder meer als online editor bij Flow en wil van een bijna-burn-out naar een leven met minder stress. Ze schrijft elke vrijdag over haar weg hiernaartoe.

Ik ben een grote dierenvriend. Vroeger liet ik de hond van de buurvrouw uit voor de lol, op kinderpartijtjes stevende ik regelrecht op het konijnenhok af en op Instagram volg ik inmiddels meer catstagrams dan profielen van mensen. Omdat mijn moeder minder groot fan is, ben ik in mijn ouderlijk huis nooit verder gekomen dan een hamster die Pepsi heette. Maar daar is vanmiddag verandering in gekomen, toen kitten Cornelis zijn eerste stappen in mijn huis zette. Mijn geluk kan niet op.

Dat geluksgevoel blijft tot een uur of zeven ’s avonds hangen. “Toch wel even wennen hè,” zeg ik tegen Nick. Als ik zie dat hij helemaal niet moet wennen, ga ik twijfelen aan mezelf. Want waarom moet ik eigenlijk zo wennen aan het idee van een kat in huis? Het is toch alleen maar leuk?

De onrust in mij blijft de hele avond hangen en ook de dag daarna is het niet verdwenen. Sterker nog, ik zoek uitwegen om niet thuis bij de kat te hoeven zijn. Die nacht word ik wakker in een grote paniekaanval. Trillen, misselijk, hyperventilatie. Een paar uur later moet ik voor de eerste keer sinds de zomervakantie weer medicatie slikken om te kalmeren. Dit had ik niet verwacht. Ik voel me als een hert dat in het nauw gedreven is.

“Wat is er mis met me?” vraag ik mijn ademtherapeut tijdens mijn volgende sessie. “Ik ben bang dat dit gevoel pas over is als de kat weggaat, en dat wil ik niet.” Even is het stil. Dan zegt ze: “Bente, die kat gaat nergens heen.”