Hoewel Flow’s Astrid haar overvolle boekenkast en vintage serviezen heel gezellig vindt, vroeg ze zich toch af of haar huis wat minder vol kon. Ze schreef een jaar lang blogs over de betekenis van spullen en ontspullen. We lichten er opnieuw een aantal uit. Deze keer: exit-emo bewaren
Sinds ik bij Qmusic op een onzalig tijdstip richting middernacht in de uitzending mocht vertellen over ontspullen, is de interesse van mijn jongste zoon gewekt voor dit onderwerp. Als je moeder wordt geïnterviewd door een radio-dj… Afijn, ik steeg in elk geval wat treden in zijn achting. Op een avond niet lang erna, hij moest allang slapen, hoorde ik allemaal gedoe vanuit zijn kamer en werd er vervolgens verzocht om een vuilniszak. “Of doe er maar twee!” riep hij erachteraan. Toen ik vroeg wat hij aan het doen was, zei hij: “Ontspullen.”
En toen ik de berg zag die midden in zijn kamer lag, was ik serieus onder de indruk. In het midden van de kamer vormde zich een stapel oude Donald Duckjes, prentenboeken, knuffels, supermarkt-verzamelalbums, nerfpistolen, Kapla-houtjes, Playmobil-poppetjes, een oude racebaan en meer. Bij bijna alles riep ik: “Maar dit was toch je lievelingsboek?” Of: “Je Simpsons-legohuis, daar heb je toch zo lang voor gespaard?”
“Ja,” zei hij, “dat klopt ook, maar dat was toen. Nu speel ik er niet meer mee.” En inderdaad: hoeveel spullen bewaren we niet omdat we ze ooit leuk vonden, omdat we er ooit mee speelden, omdat we ze ooit van iemand hebben gekregen? Mijn zoon was tot de kern gekomen van het ontspullen. Inderdaad, het gaat om het nu. Ik heb natuurlijk als softie nog snel het een en ander gered. Voor later, voor ons buurmeisje, kinderen van vrienden, voor de kringloopwinkel en de schoolbibliotheek. Of omdat ik dacht: morgen krijgt hij gloeiende spijt als dit weg is.
Maar de tip van deze week is: ontspul alsof je een kind bent. Niks geen gedoe met emo-bewaren. Niks geen: wie weet komt het ooit nog van pas. Nu is wat telt.
- Meer blogjes van Astrid over ontspullen vind je in Het grote boek van minder.
Tekst en fotografie Astrid van der Hulst
