Styliste Ingrid Korteknie runde bijna tien jaar lang een bekende Amsterdamse speelgoedwinkel, maar besloot een andere weg in te slaan met haar webwinkel vol handgemaakte producten.
Waarom sloot je de speelgoedwinkel De Sprookjeskamer?
“Toen mijn schoonzus en ik in 2000 begonnen waren we uniek. We styleden onze winkel volgens het concept ‘sprookjes’ en konden zo onze liefde voor Roodkapje en rood-met-witte-stippen uitleven. Dat was een fantastische tijd, wetend dat we toen iets unieks in handen hadden. We brachten ook zelfbedachte producten op de markt en zo hebben we met veel plezier het uiterlijk van een standaardspeelgoedwinkel veranderd. De combinatie van (thema)speelgoed, kleding, schoenen, verkleedkleding, slaapkamerartikelen en een mix van kitsch en antropologische artikelen was nog nergens te zien. Toen dat beeld in de loop der jaren algemeen werd en de crisis toesloeg was het tijd om te veranderen. Het was óf verder gaan met alleen ingekochte artikelen zonder zelf nog spullen te ontwerpen óf sluiten. Uiteindelijk ben in mijn hart geen winkelier maar een stylist die van unieke spullen houdt. Het werd sluiten.”
Waarom begon je vervolgens zelf met tekenen en naaien?
“Ik viel na de sluiting van de winkel in een dip. Ik had geen fysieke winkel meer, geen geld en moest dringend op zoek naar een baan. Maar niemand zat te wachten op iemand van mijn leeftijd. Om de paniek te verzachten ben ik gaan schilderen. Daar werd ik heel rustig van. Ik heb allerlei cursussen gevolgd in folkloristische schildertechnieken en toen ik een manier vond om het op honderd procent katoenen stoffen te drukken, werd ik eindelijk weer helemaal enthousiast. Vervolgens ben ik blanco achter de naaimachine gaan zitten en met behulp van YouTube heb ik veel geleerd.”
Wat zijn je toekomstdromen?
“Ik hoop ooit alles te combineren: schilderen, naaien en ondertussen producten te bedenken die ik niet zelf uit hoef te voeren. Ik heb een goed oog voor een niche in een bestaande collectie. Ik bedenk niet iets nieuws… ik vul gewoon aan. Mijn grote wens is dat ik in de toekomst niet meer ‘gewoon’ hoef te werken.”
