Bente vindt haar weg: de schoonheid van small talk (ook al levert het ongemak en hoofdpijn op)

Wat doe je als je leven anders loopt dan verwacht? Flow’s online editor Bente van de Wouw bewandelt nieuwe paden. Zonder routekaart, met twijfels. Deze keer: de schoonheid van small talk.

Als introvert zijn er twee dingen die ik liever uit de weg ga: verjaardagen waarbij iedereen in een kring zit en small talk. Niet dat ik mensenschuw ben of leef als een kluizenaar, maar gesprekjes over het weer met een vage kennis zijn gewoon niet zo aan mij besteed. Op zo’n moment zeg ik vaak de verkeerde dingen, omdat ik wil voorkomen dat het gesprek stilvalt. Zenuwachtig graaf ik in mijn gedachten, op zoek naar iets zinnigs. Uiteindelijk breng ik helemaal niets meer uit en ja, kijk, dan wordt de stilte pas echt ongemakkelijk. Kortom: koetjes en kalfjes zijn niks voor mij. Dacht ik.

Kortgeleden verhuisde ik naar een dorp waar ik niemand ken. Dat is vooral heel leuk: nieuwe winkels ontdekken, dwalen door straten die me vreemd zijn, mooie wandelingen uitzoeken. Maar het kan ook best eenzaam zijn. Op zo’n Remi-dag kom ik net mijn voordeur uit als twee oudere vrouwen langslopen. De een tikt de ander aan en zegt: “Hé, dat nieuwe huis is nu bewoond.” Dan kijkt de vrouw naar mij, wijst naar mijn voordeur en vraagt: “Ben jij er net ingetrokken?”

Praten over frivole dingen is minder erg dan ik dacht

Ik antwoord van ja, de start van een gesprek. Het tweetal vertelt me dat ze al jaren in het dorp wonen en elke dag een wandeling door de buurt maken. De een heeft twee dochters, de ander een zoon. Hun kinderen zijn inmiddels allang het huis uit. Dan ben ik aan de beurt. Ik vertel over mijn nieuwe huis en merk dat ze nogal gefascineerd zijn door mijn interieur: “Heb je ook een vide dan? Want dat kun je vanaf hier niet goed zien.” Vervolgens tippen ze me fijne winkels en restaurants in de buurt.

We kletsen niet lang, vijf minuten hooguit, maar als ik gedag zwaai, merk ik tot mijn verbazing dat mijn humeur een boost heeft gekregen en ik me minder een buitenstaander voel. In de dagen daarna leer ik op die manier steeds meer nieuwe buren kennen. Ik moet toegeven: dat praten over frivole dingen is minder erg dan ik dacht. Ja, soms kost het me energie en soms levert het me een doffe hoofdpijn op. En ongemakkelijke stiltes, die zijn er ook zo nu en dan. Maar er is ook een gevoel van verbinding. Het vluchtige praatje met mijn buurvrouw leidt tot een lange wandeling in het bos, en ik voel een nieuwe vriendschap ontluiken.

Een echte fan van small talk zal ik denk ik nooit worden, dat zit niet in mijn karakter. Maar eerlijk is eerlijk: sinds het gesprek met die twee oudere vrouwen heb ik me niet meer eenzaam gevoeld.