Bente zoekt haar weg #3: Als je plotseling weer bij je ouders woont

Wat doe je als je leven anders loopt dan verwacht? Flow’s online editor Bente van de Wouw bewandelt nieuwe paden. Zonder routekaart, met twijfels. Deze keer: als je plotseling weer bij je ouders woont.

De klok slaat tien uur op een vrijdagavond als ik besluit om naar bed te gaan. Op mijn sokken loop ik naar beneden. “Welterusten,” roep ik in de deuropening van de woonkamer. “Slaap lekker!” Mijn ouders. Ik schuifel weer naar boven, poets mijn tanden in de badkamer die me al jaren bekend is, loop naar het bed waar ik als tiener al in sliep en doe het licht uit in de kamer waar ik ben opgegroeid.

Als kind droomde ik ervan. Een eigen huis, met een gezellige zolderkamer en een weelderige tuin plus zwembad. Thuisbibliotheek, kasten vol bordspellen, een hond erbij en vooral: mijn eigen regels. Ik wilde zo graag mijn eigen plek dat ik op mijn negentiende het huis uitging. Eerst naar Amsterdam, vervolgens naar Haarlem en later terug naar het Brabant waar ik vandaan kwam. Geen van die huizen had een zwembad of bibliotheek, een hond was er evenmin en rondkomen leek soms een onoplosbare wiskundesom. Toch wilde ik niet meer anders: dit was het leven!

Geshockeerde ouders

Het was dus even slikken toen ik op mijn 26e met een paar koffers weer in mijn tienerkamer stond. Relatie uit, meubels in de opslag, kleding in dozen, ouders in shock. “Maximaal drie maanden,” zei ik. “Dan heb ik wel weer iets gevonden.”

Maar de huizenmarkt gooide roet in het eten en corona ook. We zijn nu achttien maanden verder. Ik ben 28, heb een fijne relatie, goed werk, een vast inkomen en woon nog steeds bij mijn ouders. Ik weet dat ik niet de enige ben, om me heen hoor ik steevast dezelfde terug-naar-het-nest-verhalen van leeftijdsgenoten. Omdat het leven te duur is, huizen onbetaalbaar, hypotheken een verre droom.

Dat ik weer elke nacht in mijn oude bed slaap, stond niet op mijn verlanglijstje en ook mijn ouders hadden het zich anders voorgesteld. Het is soms verre van ideaal – met z’n drieën thuiswerken is een uitdaging, mijn moeder en ik houden er andere ideeën van ‘schoon’ op na en ik word gek van de tv die altijd aanstaat – maar stiekem ben ik ook dankbaar.

Op mijn sokken door de gang

Omdat ik weer avondwandelingen met mijn moeder kan maken. Omdat ik mijn vader op een andere manier leer kennen nu hij minder druk is. Omdat ik tijd met ze kan inhalen. Samen tuinieren, barbecueën, eropuit gaan. Goede gesprekken tussen drie volwassenen in plaats van twee ouders en een kind.

Het loopt dus anders dan gepland. Maar als ik weer op vrijdagavond op mijn sokken door de gang loop om mijn ouders welterusten te wensen, betrap ik mezelf op de gedachte: ik had deze afslag niet willen missen. Dit is óók het leven.

P.s. Deze column is een tijdje terug al geschreven en inmiddels woon ik eindelijk weer op mezelf, hoera!