Voor Tatjana Almuli was niets te gek. Totdat ze die ene keer haar onderbuikgevoel negeerde en het misging tijdens een date in New York. Alwaar ze in een ondergrondse muziekstudio belandde.
Tekst Tatjana Almuli Fotografie Fuu J/Unsplash
Gepubliceerd op 25 november 2024
Het was tijdens een langgerekte werkvakantie afgelopen jaar dat het geijkte Nora Ephron-credo ‘everything is copy’ mijn levenshouding werd. Voor het eerst sinds jaren single, schrijvend aan mijn eerste roman: ik was klaar voor avontuur en wilde alles met volle teugen beleven en vastleggen.
Alles voor het verhaal
Onverwachte eenzaamheid. De verkeerde metro pakken met een gestorven telefoon. Uren reddeloos de weg kwijt zijn in het ondergrondse netwerk van New York. Eten in een veel te duur restaurant en met het schaamrood op de kaken snel extra knaken overmaken naar mijn creditcard. Een veel te intense boksles waarna ik wekenlang last had van een liesblessure. Ongeïnspireerde dates met belichamingen van het stereotype overdreven vleiende Amerikaan.
Allemaal ervaringen die golden als (leed)vermaak voor mezelf, waarbij ik mijn vrienden en mezelf dankbaar in gefictionaliseerde vorm goot voor mijn roman. Alles voor het verhaal. Ik leefde het, niets was te gek, te veel, te gewaagd. Tot het misging.
Red flags herkennen
Een klassiek geval: je denkt dat het jou niet gebeurt tot het zover is. Via een datingapp kwam ik met hem in contact. Ik vond hem knap en grappig, en na wat gechat spraken we af. Het was een dinsdag, begin van de avond. Ik nam een Uber naar de andere kant van de stad, zag de zon ondergaan achter de wolkenkrabbers en voelde me – toen nog – onoverwinnelijk, een vrouw van de wereld.
We spraken af op zijn werk. Hij was muziekproducer en zijn studio bleek in een doolhof aan gesloten deuren onder de grond te liggen. Alarmbel één. Hij bleek ouder en kleiner te zijn dan op zijn foto’s, en zijn uitstraling was minder sympathiek. Alarmbel twee. En toch liep ik met hem mee het doolhof in, de druk in mijn middenrif en golven misselijkheid negerend.
Talloze artikelen schreef ik over hoe belangrijk het is om naar je gevoel en grenzen te luisteren. Dat je altijd mag terugkomen op ideeën en gedachten, dat je nooit iets hoeft te doen wat je niet wilt, dat je nooit iemand iets verschuldigd bent. En toch: daar zat ik, op een bank. Ik dronk wijn, lachte geforceerd om domme grappen, deed alsof zijn stoere praat me niets deed. Ik liet hem zijn gang gaan, verstarde, deed alsof ik niet bang was, alsof ik dit zelf ook wilde.
Veiligheid op nummer één
Het heeft een paar weken geduurd voor ik aan mezelf en anderen durfde toe te geven wat er was gebeurd. Ik schaamde me: 32 jaar, een volwassen vrouw, feminist, altijd mijn mond vol over zaken als consent en verantwoordelijkheid nemen over jezelf. En dan dit.
‘Everything is copy’ is ook: terug mogen komen op levenskeuzes en houdingen. Ik ben nog steeds vóór avontuur, vrijheid en autonomie. En spannende dates en casual seks kunnen heerlijk zijn, een verrijking, maar niet ten koste van alles, niet ten koste van jezelf. Je leven, lichaam en veiligheid zijn veel meer dan een verhaal.
