Yvette woont al 22 jaar op Curaçao en mist Nederland soms nog

Onvermijdelijk afscheid, hoe voelt dat? Schrijver Fen Verstappen interviewt Yvette, die Nederland geregeld mist.

“Een paar jaar geleden bracht ik voor het eerst weer eens een kerst door in Nederland. Achttien jaar lang had ik dat niet meer gevierd hier. En ik was het vergeten: hoe om half vier in de middag de schemer al intreedt, hoe mooi alles versierd is met lampjes in die weken, hoe heerlijk het is om door de stad te lopen en de straffe kou in te ademen, terwijl iedereen de warmte in huis koestert. Hier ben ik óók thuis, dat voelde ik die maand weer heel sterk. En in die spagaat zit ik eigenlijk al bijna 22 jaar.”

Overzees avontuur

“Ik was 31 toen ik op Curaçao een baan kreeg aangeboden. Peter en ik hadden anderhalf jaar daarvoor ons eerste kind gekregen, een dochter, en ik werkte in Nederland in de horeca. Dat werk vond ik hartstikke leuk, maar nadat Peter en ik het vakantieresort hadden bezocht en hadden gezien hoeveel potentie het had, voelde ik een enorme behoefte dat overzeese avontuur aan te gaan.”

“Natuurlijk vonden we het ook superspannend. Maar als we deze sprong nu niet wagen, doen we het nooit meer, zo dachten we allebei. Onze bruiloft was tegelijkertijd een uitbundig afscheidsfeest – en niemand liet een traan om ons vertrek, want na twee, drie jaar zouden we gewoon weer terugkomen.”

In het zand met wijn

“Het Curaçaose leven bleek een jas die ons goed past. Wil je in Nederland iets afspreken, dan prik je een datum in je agenda voor over zes weken. Hier kun je op vrijdagmiddag beslissen: we gaan nú barbecueën en dan app je wat vrienden, waarna iemand een zak kolen uit de schuur trekt en de ander een ossenhaas en een pak salade uit de koelkast. Dan stapt iedereen in de auto richting strand om te eten in het zand met wijn, terwijl de kinderen in het water spelen. Het verloop van de buitenlandse mensen hier is groot – veel vrienden die we hier hebben gemaakt, zijn weer vertrokken. Maar door de internationale sfeer maak je ook snel contact en is er veel sociale reuring.”

“Zo vloog de tijd voorbij. Peter en ik vonden onze draai, we kregen nog twee kinderen en raakten gewend aan de dagelijkse zon en het relaxte buiten­leven; dat je in de ochtend alleen een korte broek en een shirt hoeft aan te schieten en daar snel twee slippers bij zoekt als je de deur uit wilt. Twee, drie jaar was het idee geweest, maar we bleken heel goed in het vrije leven op het eiland te passen. Na veertien jaar waren we er nog steeds. Nederland was er wel, maar door onze drukke jaren als jonge werkende ouders en het grote tijdsverschil was het toch ook vaak ver weg en op de achtergrond.”

Zonder vangnet

“De baan waarvoor ik naar Curaçao was gegaan, stopte opeens na die veertien jaar, op een vervelende manier. Nadat ik te snel aan een nieuwe baan was begonnen, belandde ik in een burn-out. Ik merkte dat ik door de voor mij heftige ervaring wat vervreemdde van de mensen hier, van het eiland zelfs. Dat was het moment waarop ik dacht: nu wil ik terug. Ik had in die periode behoefte aan mijn dierbaren in Nederland. Mijn vriendschappen op Curaçao voelden anders, niet genoeg ‘geworteld’ om mijn verdriet en frustratie mee te delen. In Nederland was er een vangnet van mensen die mij al een leven lang kenden. Met wie er misschien fysiek weinig contact was geweest de voorgaande jaren – ik had zo veel geboortes, verjaardagen en opgroeiende kinderen gemist – maar met wie de emotionele band sterk was. In die zware periode konden zij me het beste dragen en spiegelen.”

De tijd bepaalt

“Wat is thuis? Waar je samen met je gezin leeft? Of daar waar je vandaan komt? Ik had je voor gek verklaard als je me twintig jaar geleden zou zeggen dat ik mijn kinderen zou opvoeden in een land zo ver van Nederland vandaan, maar zo is het gegaan. Ook na mijn burn-out ben ik op Curaçao gebleven. In dat opzicht bepaalt de tijd misschien wel gewoon waar je je thuis voelt. Anderzijds: toen ik afgelopen zomer een slechte uitslag van een mammografie kreeg – loos alarm, bleek later gelukkig – werd ik wel opnieuw met twee benen stevig op de grond gezet. In Nederland is er zo’n vertrouwd en waardevol leven, met een vormende puber- en studietijd, met kinderen die daar inmiddels studeren, met ouders die ouder worden. Toen een paar jaar geleden onze kat overleed, vroeg onze oudste dochter om die niet op het eiland te begraven maar te cremeren. Zo van: áls het moment daar is en we gaan naar huis, kan die kat in elk geval met ons mee.”

Meer lezen

Interview Fen Verstappen  Illustratie Antra Švarcs
Gepubliceerd op 6 september 2023

Promotional image

Van mental health tot goed nieuws

Flow nieuwsbrief

Wil je nog meer verhalen van Flow? Twee keer per week versturen we een mail met nieuwe artikelen.

SCHRIJF JE IN