Daar gaan we weer, dacht ik toen de volgende lockdown werd aangekondigd. Het maakte me somber. Hoe vaak nog, hoelang nog, hoe verder. Maar toen dacht ik aan al die keren dat ik dit ook dacht.
- Daar gaan we weer, dacht ik toen ik voor de zoveelste keer in een ingewikkelde relatie stapte waarbij ik wist dat ik mezelf tekortdeed, maar hoopte dat het beter zou worden.
- Daar gaan we weer, dacht ik toen ik een paar jaar geleden voor de derde keer burn-outklachten had en een tijdje moest stoppen met werken om de hartkloppingen en benauwdheid tegen te gaan.
- Daar gaan we weer, dacht ik toen ik weer eens in volslagen paniek mijn weekend bomvol afspraken plande, in een poging het gevoel van alleen zijn te omzeilen.
- Daar gaan we weer, dacht ik toen ik me voor de zoveelste keer somber voelde en het liefst de hele dag in mijn bed wilde liggen met een dekbed over m’n hoofd.
Zo op een rijtje klinken al die ‘daar gaan we weers’ best naar. Maar eigenlijk zijn ze dat juist niet. Want al die keren brachten me dichter bij mezelf. En door ze steeds aan te gaan, ze als een dobbelsteen om te gooien en ze van alle kanten te bekijken, door ze te doorvoelen en ze te doorgronden, leerden ze me heel veel. Werden het waardevolle levenslessen waar ik nu elke dag iets aan heb.
Waardevolle levenslessen
Zo leerden al die keren liefdesverdriet me dat er misschien wel iets van codependentie in me huist. In mijn zoektocht naar geliefd zijn en bevestiging beland ik veel te vaak in een reddersmodus.
Hebben al die periodes van net wel of niet burn-out me geleerd dat ik als ik het druk heb, niet harder maar zachter moet gaan werken – en meer tijd voor mezelf moet nemen.
Hebben al die periodes dat ik worstelde met me alleen voelen, me geleerd dat ik hulp moet vragen en mensen daar niet mee belast. Ze vinden het fijn om me te helpen.
En leerde ik dat het leven niet gaat om gelukkig zijn, en dat je worstelingen kunt omarmen in plaats van vermijden. Of zoals schrijver Cheryl Strayed het zegt op pagina 44: “Je vergeet nooit de lessen die je leerde in tijden dat het moeilijk was.”
Laat het er zijn
De nieuwe lockdown leerde me dat het niet gaat om hoe vaak, hoelang nog en hoe verder. Maar om meebewegen en controle loslaten, omdat het is zoals filosoof en onderzoeker Ties van de Werff zegt in het openingsverhaal van Flow1-2022: “Als iets een obstakel is voor ons geluksgevoel, dan is het wel het idee dat we controle hebben over het leven.”
Ik ga het proberen, de volgende ‘daar gaan we weer’ niet te bevechten, maar er te laten zijn. Want ik weet nu al: ook daar komt een mooie les uit.
Meer lezen
- In Flow 1 lees je meer over de positieve kanten van tegenslagen.
- Lees meer columns van Irene.
- Waarom het goed is om ruimte te maken voor pijn en verdriet.
- Geluk bij ongeluk: hoe ga je om met tegenslag?
- Waarom het goed is om je soms over te geven aan het leven.
Tekst Irene Smit Fotografie Azgan Mjeshtri/Unsplash.com
