Poëzie die raakt #3: spoken word artiest Myron Hamming

Myron Hamming

Spoken word is een manier om mensen te raken met een persoonlijk verhaal − geen thema is te groot of klein. De komende weken delen we elke donderdag een werk van een andere artiest. Inclusief filmpjes, want spoken word moet je toch vooral zien én horen. Deze week: Myron Hamming.

Wat is spoken word?

Je zou het poëzie met een verhaal kunnen noemen. Een persoonlijk verhaal, verteld met het hart, ‘met soul’. Spoken word is allereerst geschreven voor het podium, voor een publiek. Ritme is daarom belangrijk net als klank en timing. In een samenleving die verhardt, biedt spoken word hoop en verbinding.

Myron Hamming

Myron Hamming is spoken word artiest en daarnaast Groningse stadsdichter. Als stadsdichter voor 2021 en 2022 treedt hij op bij belangrijke gebeurtenissen in de stad en schrijft hij poëzie met als doel om deze bij Groningers onder de aandacht te brengen. Ook schrijft Myron spoken word gedichten in opdracht en deed dat bijvoorbeeld voor NS en Festival Grasnapolsky.

‘We zagen lichtpuntjes in de verte en noemden ze toekomst’

In dit spoken word gedicht vertelt Myron Hamming over de toekomst en tegelijkertijd over leven in het moment. Een fijn gedicht, vinden wij, want bij dit gedicht kun je plaatjes voor je zien omdat de teksten van Myron zo beeldend zijn. En voor wie de échte spoken word ervaring wil zien en horen, delen we hieronder een video van dit gedicht (ínclusief fijne harpmuziek die de spanning opbouwt).

Deze video is een promotievideo van Festival Grasnapolsky. Wil je niet de hele video zien? Van minuut 1:45 t/m 4:18 draagt Myron zijn gedicht voor. Lees je het gedicht liever? Dan kun je onder de video Myrons hele gedicht lezen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

 

‘We zagen lichtpuntjes in de verte en noemden ze toekomst’

hier binnen in de ruimte
die je herinnert met groots gemak
leg ik alles neer dat je mist
alles dat je voelde
alles dat je zag

 

vouw ik hier zacht in de naden en kieren
hier binnen
schijnen wij nog
omdat jullie weigeren te vergeten
want enkel hier
geloof ik niet in eindes

 

zolang ik durf te wachten op het eerste dauw
durf te verlangen
en te flirten met het eerste licht
als lichtpuntjes flikkerend in de verte
als steden op randen van kusten
om op te vallen

 

in die verte
aan dezelfde kust
aan dezelfde rand van het podium
zijn we weer een avondlang ons eigen dorp
onze eigen stad onze eigen wereld en dat verhaal vertellen we
samen als één gezicht één stem
door de bas die in oren zoemen blijft
door de kelen schor en de stemmen weg

 

waar zich een wereld afspeelt en waar dat ook is
waar de klok even vergeet mee te slaan
waar de tijd even hikt en hapert
waar het niet uitmaakt hoe donker het buiten is
het licht blijft hier

 

in die tussentijd vertellen we samen ons verhaal
kijken we samen uit over de lichtpuntjes flikkerend in de verte
en noemen ze toekomst
en doen we dit
voor dat ene moment
en dat moment is ons alles waard
want daar zijn we nooit echt weggeweest
daarvoor ligt hier
teveel van ons achtergelaten
en is hier
teveel dat op ons wacht

Meer lezen

Gedicht Myron Hamming  Tekst Janita Monna, Ruby Wijdenbosch  Fotografie Matthias Wagner/Unsplash.com

Promotional image

Van mental health tot goed nieuws

Flow nieuwsbrief

Wil je nog meer verhalen van Flow? Twee keer per week versturen we een mail met nieuwe artikelen.

SCHRIJF JE IN