Ernst-Jan Pfauth over dankbaarheid

Ernst-Jan Pfauth, mede-oprichter van De Correspondent, leed aan een soort chronische ontevredenheid. Totdat hij zich realiseerde dat hij alleen maar bezig was zijn honger te stillen naar meer en beter. 

“Mijn leven begon pas echt toen ik achttien was en wegging uit mijn geboorteplaats. Alphen aan den Rijn was goed geweest, maar ik had er geen seconde langer moeten blijven. Ik herinner me een fietstocht van school naar huis twee jaar eerder. Ik dacht alleen maar: ik wil weg! Het is niet dat ik geen fijne jeugd heb gehad, maar ik wilde de wereld in, naar Amerika, New York.

Net als mijn twee jaar jongere zus trouwens. Vanaf het moment dat het kon, is ze altijd op reis. Ik kom uit een gezin waarin veel kon en mocht, al waren mijn ouders in mijn beleving erg beschermend. Toen mijn vrienden op hun zestiende naar Lloret de Mar-achtige plaatsen op vakantie mochten, staken mijn ouders er een stokje voor dat ik meeging. Ze doen alsof ze het niet meer weten, maar ik weet het nog wel. Ik had er de pest in, maar maakte er geen ding van. Ik had het gevoel dat mijn tijd nog wel zou komen. Ik was een rustig en ook wel een verlegen kind. Kon urenlang legoën op mijn kamer, bouwde een wereld op een kleed en daarin woonde ik met mijn fantasie.

Toen ik ouder werd, maakte de lego plaats voor de computer en het internet. Ik bouwde websites: zette bijvoorbeeld een site op voor muziekrecensies. Op school deelde ik gratis cd’s uit in ruil voor een recensie en daar zocht ik dan weer advertenties bij. In die tijd zaten we net voor en in de dot-com bubble. Het geloof in internet was oneindig.