Irene: wat de natuur mij brengt

Tot mijn achttiende was het eigenlijk vanzelfsprekend voor me, de natuur. Ik woonde in een kleine stad in Drenthe en dacht er nooit over na dat ik veel groen om me heen had.

Op woensdagmiddag ging ik met een vriendinnetje wilde bloemen plukken op een braakliggend terrein in de buurt, die ik dan thuis in een vaasje zette. Na schooltijd was ik uren bezig om in de schuur van rozenblaadjes en rozenbottels zelf parfum te maken (iets met veel water en dan maar stampen).

In de weekenden was er water. We hadden een boot en daarmee gingen we elk weekend de Drentse meren op. Ik bungelde erachteraan met een touw, sprong overboord om uren te zwemmen als we midden op het meer voor anker lagen of zat op de punt van de boot te mijmeren terwijl het water zachtjes klotste tegen de voorsteven. We sliepen ook op de boot, en wat was het lekker wakker worden met het geluid van kabbelend water, kwakende eenden en ruisend riet.

Op mijn achttiende verhuisde ik naar Amsterdam om te studeren. Hoewel ik er jaren niet over na heb gedacht, was dat achteraf het omslagpunt in hoe ik de natuur waardeerde. De stad: dat was wat me energie gaf! Eindelijk weg uit dat (in mijn ogen toen) suffe Drenthe. Dit waren de jaren van de studie, bruisende cafés, concerten, films, het stadse leven.

Als ik moe was of me verveelde, ging ik winkelen. De stad in. Troostkopen, mezelf verwennen met iets nieuws. Of in een stampvol café zitten met vriendinnen. Elke vakantie was een stedentrip. Ik ging op Interrail en zag zo veel mogelijk steden en musea. Het landschap waar we onderweg doorheen kwamen? Eh, ik zag het niet eens, daar lette ik niet op.

Ik was de natuur een beetje vergeten in die jaren. En het was zeker niet iets waar ik behoefte aan had. Ik kan me niet herinneren dat ik in de tien jaar dat ik in Amsterdam woonde, weleens bewust groen opzocht.

Toeval of niet, aan het eind van die tien jaar, zo rond mijn dertigste, kreeg ik een burn-out. Hartkloppingen en hyperventilatie riepen me tot de orde, en toen ik – op advies van mijn huisarts – rust nam, voelde ik me somber en moe. Mijn natuurlijke neiging was: de stad in, shoppen. Maar als ik daar was (ik was inmiddels verhuisd naar Haarlem), voelde ik me alleen maar beroerder.

De tip van de huisarts was: ga wandelen. Minstens een uur per dag. In de natuur. Hoewel ik me nog helemaal niet had verdiept in wat er voor groens te vinden was rondom mijn nieuwe stad, ging ik dat nu langzamerhand ontdekken. Voor het eerst merkte ik hoeveel rust de natuur me geeft. Het zorgeloze relaxte gevoel van vroeger kwam weer over me, dankzij het wandelen in de duinen (en oké, ook de gesprekken met de psycholoog over mijn aangeleerde patronen en overtuigingen).

Het duurde nog eens tien jaar om die oude gewoonte van ‘mezelf verwennen door te gaan shoppen’ echt af te leren, maar inmiddels weet ik: om rust te vinden en mijn hoofd leeg te maken, moet ik de natuur in. Inmiddels ben ik zo wijs geworden dat ik dit medicijn regelmatig inzet, voordat ik weer stressklachten krijg.

Wat er nou zo magisch is aan bomen zien en ruiken (en voelen: soms sla ik stiekem even mijn armen om een boom heen, maar dit mag ik niet vertellen van mijn kinderen) weet ik niet, maar toen ik het Nieuwe Denkers-interview las met Gary Ferguson in Flow-4 dacht ik de hele tijd: jaaaa. Zo vertelt hij dat je dankzij de natuur kunt voelen dat je niet het centrum van alles hoeft te zijn en niet overal verantwoordelijk voor bent. En dat is soms precies wat ik nodig heb.

Tegenwoordig ga ik dus niet meer de stad in om dingen te kopen als ik me verveel, verdrietig ben, me moe of somber voel. Ik schaf niet het zoveelste rokje of truitje of overbodige dingetje voor in huis aan. In plaats daarvan pak ik mijn fiets en ga de duinen in. En dat is zo’n typisch geval van twee vliegen in één klap. Dan help ik mezelf en de wereld, en dat voelt dubbel zo fijn.

  • In Flow 4 kun je meer lezen over duurzaamheid en natuur.

https://www.instagram.com/p/Bv4De7jln2H/

We maken Flow altijd een tijdje vooruit. Toen we Flow 4 bijna af hadden, kwam de wereld tot stilstand door het coronavirus. We hebben geen idee wat de situatie in de wereld is op het moment dat je dit leest. We hopen dat het goed met je gaat, en dat onze verhalen troost, hoop en inspiratie bieden – ook in mindere tijden.

Liefs van Flow Team

Promotional image

Van mental health tot goed nieuws

Flow nieuwsbrief

Wil je nog meer verhalen van Flow? Twee keer per week versturen we een mail met nieuwe artikelen.

SCHRIJF JE IN