Journalist Anneke Bots leert nieuwkomers de Nederlandse taal en cultuur. Maar zelf steekt ze ook veel op van haar cursisten. Dat je veel meer kunt dan je zelf denkt, bijvoorbeeld.
Mijn cursist Mona vraagt me altijd hoe het met mijn kinderen is. Een beleefde vraag, maar achter deze simpele woorden gaat haar eigen verdriet schuil. Ze heeft namelijk een dochter, een meisje van een jaar of negen, die ze als kleuter moest achterlaten bij haar zus in Somalië. Tijdens eenvoudige gesprekjes in de klas met simpele vragen, bijvoorbeeld over familie, komt wel vaker terloops een heftig antwoord naar boven. Zo weet ik dat sommigen familieleden hebben verloren in de oorlog, en dat anderen nog familie in Syrië hebben wonen om wie ze zich voortdurend zorgen maken. Van een paar weet ik dat ze op een boot naar Europa zijn gekomen. Soms komen de indringende beelden van televisie en de foto’s in de krant akelig dichtbij.

Maar dan gaan we weer over tot de orde van de dag: cursisten die zich door grammaticaoefeningen heen ploegen en onregelmatige werkwoorden stampen. Ik zie doorzetters, mensen die hun eigen land moesten verlaten en noodgedwongen hun leven moeten voortzetten in een nieuw land. Ondanks alles wat ze hebben meegemaakt. Zoals James, die er ’s ochtends als de les begint al een nachtdienst op heeft zitten in een van de chicste hotels van de stad. En wat ben ik trots op Amina, die als analfabeet naar Nederland kwam en nu stage loopt op een kinderdagverblijf. Nee, alles wegrelativeren schiet niet op. Maar als ik zie hoe een leven ook kan zijn als je toevallig ergens anders geboren bent, helpt dat wel om mijn tegenslagjes in een ander perspectief te zetten. Mijn cursisten laten me zien hoeveel kracht er in een mens zit. En dat je altijd meer aankunt dan je denkt.
- Het verhaal ‘Leren van nieuwkomers’ staat in Flow 6.
Tekst Anneke Bots Illustraties Geraldine Sy
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."