Ode aan de podcast

Je onderdompelen in een wereld die je niet kende: dat is het mooie van de podcast. Journalist Jocelyn de Kwant is fan en vertelt hoe het luisteren haar leven heeft verrijkt.

Het begon onderweg naar een vakantiehuisje in Duitsland. We waren het radio luisteren een beetje zat en ik had van een aantal mensen gehoord dat de podcast S-town echt de moeite waard was. Vanaf de eerste aflevering waren we hooked. Hooked aan dit waargebeurde verhaal over de klokkenreparateur John B. McLemore, woonachtig in ‘Shit town, Alabama’. Drie uur lang luisterden we onafgebroken naar de eerste drie afleveringen vol wonderlijke wendingen.

En eigenlijk duurde de reis te kort, want er waren nog vier afleveringen van een uur te gaan. We luisterden ernaar wanneer we maar konden, liefst samen, maar als dat niet snel genoeg kon, los van elkaar. Na dit magische verhaal was het aan tussen mij en de podcast.

Eindelijk ging ik al die podcasts luisteren die me in de loop der jaren waren aangeraden, maar waar ik nooit aan toe was gekomen. Inmiddels is het een vast onderdeel in mijn leven. Ik luister podcasts als ik de hond uitlaat, als ik de was opvouw, in de auto, op de fiets en in de trein, en – misschien wel – het allerfijnst, als ik in mijn schetsboekje aan het krabbelen ben. Terwijl ik luister, teken ik wat ik in mijn hoofd voor me zie en schrijf ik af en toe een mooie uitspraak op.

Ik word meegenomen door de geweldige levensverhalen van This American life, ik ontplof bijna van ideeën en inzichten na het luisteren van afleveringen van Hurry slowly en CreativeMornings, kom niet meer bij van het lachen bij het luisteren van My dad wrote a porno en dompel me onder in de heerlijk lange interviews van De grote Harry Bannink podcast van Gijs Groenteman. Sinds ik de podcast heb ontdekt, ben ik juist blij als ik lang moet reizen. Twee uur rijden naar het oosten van het land? Hoera, dat zijn minstens twee afleveringen!