Flow’s Astrid schreef een jaar lang over opruimen en was er toen ook wel even klaar mee. Het ontspul-virus sloeg toch weer toe door de Netflix-serie van Marie Kondo.
Bij Flow is het een ongeschreven regel dat we lunchen rond het middaguur, altijd. Wie het heeft bedacht weten we niet, maar rond twaalven verzamelt iedereen zich dan toch rond de lange tafel. Met lunch uit het bedrijfsrestaurant of met bakjes met eten van thuis. Dan praten we over vakanties of tv-programma’s die we gezien hebben. Soms hebben we geen zin om te kletsen, dat mag ook. En heel soms lees ik de nieuwe Story, ook dat accepteren mijn lieve collega’s.
Tijdens zo’n lunch kom ik ook vaak op ideeën. Is Jolanda naar de film geweest, weet Alice een leuk hotel in Londen of heeft Marjolijn koekjes gebakken volgens eigen recept die we mogen testen? Sinds Kondo’s Netflix-serie is gestart, is ook opruimen een veelbesproken onderwerp. Het resultaat? Het ontspul-virus heeft ook bij ons weer toegeslagen.
Marije is een opruimprojectje gestart en ruimt elke week twee uur op. Zelf ben ik de schuur aan het uitzoeken, de beroemde plek waar alle onduidelijke troep belandt. En zo kwamen we tijdens de lunch op het onderwerp milieuplein. Wat een heerlijk, bijna orgastisch genoegen het is om met een volgeladen auto het terrein op te rijden en al je zooi in containers te gooien.
Nou hebben wij in Haarlem een heel prima milieuplein. Ik gun het klusje meestal de man des huizes, maar laatst ging ik weer eens zelf. Ik kon mijn geluk niet op toen bleek dat je met je auto een parcours mag afleggen. Je komt langs allerlei genummerde uitlaadplekken, met borden waarop staat: hout, keramiek, metaal, karton of overigen. In zo’n parcours terechtkomen geeft dezelfde vreugde als de wasstraat. Het is duidelijk, het dient een doel en het loopt altijd goed af.
Het milieuplein in mijn stad is zo aangelegd dat je als het ware boven de container staat. Je knalt je zooi er dus van een zekere hoogte in en dat maakt een bijbehorend lawaai. Glas versplintert in de glasbak. Hout maakt een klapper. Keramiek breekt in stukken. Weet je het even niet, dan zijn daar de aardige mannen die precies weten waar een kapotte wekker, verroeste driewieler en oud tafeltje naartoe moet. Het is nul-euro-therapie. Ik voel me altijd goed (want ik scheid afval, en dat deed ik niet mijn hele leven) en ik ruim op. Het leven is mooi als ik terugrijd, in een lege auto, naar en steeds leger huis.
- Astrids blogjes over een jaar lang ontspullen vind je hier.
Tekst Astrid van der Hulst Fotografie Bournes Senruob/Unsplash.com
