Een tatoeage is voor één betekenisvol en voor de ander een kunstuiting. Maar hoe bepaal je precies wanneer, wat en of je een tattoo wil laten zetten? Hier lees je vier persoonlijke verhalen van mensen die overstag zijn gegaan.
Tekst Jantine Jongebloed Illustratie Sarah Walsh
Gepubliceerd op 14 oktober 2024
Steeds meer mensen willen een tatoeage maar hoe bepaal je of het tijd is voor een tattoo? Jantine Jongebloed heeft drie mensen gesproken die een betekenisvolle tattoo hebben gezet. Wat was precies hun reden? En hoe bepaal je wat je laat zetten? Ze delen hun verhaal met Flow.
Manifesteren via een tattoo
Chantalle (38): “Het was coronatijd en ik zwom wekelijks buiten in de Maarsseveense Plassen, wat voor weer het ook was. Daarom wilde ik een vrouwelijke duiker op mijn arm vereeuwigen, als aandenken. In diezelfde periode zaten mijn vriend en ik in een slopend fertiliteitstraject met ik weet niet hoeveel ziekenhuisbezoeken. Na de zoveelste mislukte poging heb ik mijn tatoeëerder gevraagd om een ontwerp te maken van een oldskool schoonzwemmer met een kleiner figuur ernaast, omringd door riet. Ik heb het met de man wel over ‘kindje’ gehad, maar specificeerde niet of het een jongen of een meisje moest zijn. Achteraf denk ik onbewust, om het lot het geslacht te laten bepalen net zoals bij een zwangerschap. Een zoon of dochter; het maakte me niets uit. Het beeld werd een symbool voor mijn verlangen naar een kind, naar een toekomstbeeld van ooit samen kunnen zwemmen.
Ik heb niks met het concept manifesteren, zeker in de wereld van fertiliteit is dat terecht een gehekeld woord. Ik weet maar al te goed dat het leven niet maakbaar is, dat er weinig te controleren valt. En toch ontroert het me dat dit beeld, die wens, is uitgekomen. Mijn dochter is inmiddels twee. Ik kan niet wachten haar uit te leggen dat zij die kleine zwemster is en dat ze er al was voordat ze überhaupt bestond, in mijn gedachten en op mijn arm. Een mens zoekt naar symbolen, naar betekenis. Een tattoo is altijd een herinnering, en in het beste geval een goed verhaal.”
Puberale actie
Moeder Peet (61): “Ik herinner me nog goed dat dertig of twintig jaar geleden, toen ik nog in Apeldoorn woonde, het imago van tattoo’s anders was: eigenlijk een beetje aso. In 2008 was ik op Lowlands. Mijn dochter Sarah Famke was er ook met haar vriendinnen. Ze was al een dag lang in de weer met zwarte stiften op haar armen, dus ik had al wel een vermoeden dat er wat stond te gebeuren. Toen ze me vanaf het festivalterrein sms’te dat ze een tattoo had laten zetten, reageerde ik met zoiets als: ‘Oké, grote tent, linksachter, nu!’ Een beetje als een grapje om haar op het matje te roepen, maar ik kon er niet boos om zijn. Dat ze drie sterren (zie het interview met Sarah hieronder) had laten zetten, vond ik zo lief. Het raakte me en ik wist meteen: nu wil ik ze ook. Grappig genoeg voelde ik me na het zetten weer een beetje puber. Ik ben blij dat we onze vooroordelen over zogenaamde asociale tattoos overboord hebben gegooid.”
Daad van rebellie
Dochter Sarah Famke (36): “Een daad van rebellie. Dat was deze tattoo voor mij. Ik herinner me een andere versie van het verhaal dan mijn moeder. Zij was in die tijd, zestien jaar geleden, niet zo van de tattoos. Ze zei altijd dat zolang ik onder haar dak woonde, haar regels golden. Piercings en tattoos kwamen er niet in.
Toen ik een jaar later op Lowlands was liet ik voor vijftig euro een tatoeage zetten. Pas toen de tattoo er zat, drong het tot me door dat mijn moeder ook op het festival rondliep. Het was zomer en ik droeg een shirt, dus ik kon ’m niet voor haar verborgen houden. Ik moest een goed verhaal hebben, anders zou ze laaiend worden. Zoals ik het me herinner, heb ik toen ter plekke bedacht dat de drie sterren symbool stonden voor mijn oma, mijn moeder en mij. Voor onze drie-eenheid. Ik hoopte dat ik er met die uitleg mee weg zou komen. Mijn moeder reageerde helemaal niet zoals ik verwacht had: ze was oprecht ontroerd en wilde ’m direct ook zelf laten zetten.”