Als columnist en schrijver Aaf Brandt Corstius haar hoofd leegmaakt op vakantie, komt ze vaak vol nieuwe plannen thuis.
Tekst Aaf Brandt Corstius Fotografie Ester Gebuis/ANP
Gepubliceerd op 5 augustus 2024
Als ik één iemand tot mijn goeroes mag rekenen, is het wel mijn trainer: Stijntje Bruijn. Elke week traint ze mij en een groepje anderen in een park in de buurt, en dat doet ze met toewijding en verve. Ze noemt ons haar wilde sportdieren, wat lang niet altijd helemaal waar is, want we zijn soms ook gewoon uitgeputte discipelen. Maar in ieder geval voel je je toch wat beter over jezelf als iemand je zo toespreekt. Daarbij weet ze net genoeg van eenieder te vragen, en als ik na de les eenmaal thuis gedoucht en wel weer achter de laptop zit, voel ik me een nieuw en beter mens.
Deze zelfde Stijntje ging laatst op hardloopreis door Costa Rica. Ik wist niet dat hardloopreizen bestonden, maar het leek me echt iets voor haar. Zij is zo iemand die op maandag altijd vertelt dat ze in het weekend een halve of hele marathon heeft gelopen, op een toon alsof ze naar de bioscoop is geweest. De hardlooptocht behelsde heel veel hardlopen – uiteraard – door de woeste natuur van Costa Rica, in een groep, met twee leiders.
Dat leek me allemaal al heel zwaar en verschrikkelijk, en toen vertelde Stijntje ook nog dat ze op een van die dagen veertig (veertig!!!) kilometer zouden rennen. Krankzinnig, leek mij, maar zij had er zin in. Ze had zelfs al een koplamp gekocht die ze op haar hoofd kon zetten. Om ook ’s nachts te rennen? Of moest ze ook kamperen? Ik durfde het allemaal niet meer te vragen, zo veel plaatsvervangende zenuwen had ik.
Terugkomen met een plan
Via Instagram volgde ik haar hele avontuur: het hardlopen, het eten, de nieuwe vriendschappen, de natuur, het zwemmen (alles leek me er fijn aan, behalve het rennen). En toen Stijntje weer thuis was, postte ze: ‘En we komen terug met een plan!’ En daaronder zette ze haar hele plan uiteen – iets met heel veel sporten, dansen, de marathon van Wenen en tijd voor familie.
Terugkomen met een plan, dat vond ik nou een goeie. Het gekke is dat dat op de meeste vakanties vanzelf gebeurt. Ik had het bijvoorbeeld een keer op de boot vanaf Corsica. Na wekenlang mijn hoofd leegmaken, zoals dat zo stom heet, was het blijkbaar leeg genoeg om op een nieuw plan te komen. En zo schreef ik op een servet de hele opzet voor een theatervoorstelling die ik later ook daadwerkelijk maakte. Tijdens een columnsabbatical van een paar maanden kwam ik op het idee om columns vanuit de Tweede Kamer te gaan schrijven. En zo vormden zich op reis of in rustige tijden vaker ideeën in mijn hoofd. Daarom noem ik de periode na de zomervakantie ook altijd het nieuwe jaar: dan is de nieuwe- planneritis op het allerhoogste niveau.
Het fijnst is het als dat plan zich vanzelf aandient, ergens tijdens een vakantie, retraite of hardloophel (mijn woorden), en ik denk ook dat het eigenlijk altijd zo werkt. Dat je, als je in een nieuwe omgeving bent, of even niet werkt, of de tijd hebt om lekker uit te slapen en boeken te lezen of keihard te sporten, op nieuwe ideeën en plannen komt. Iedereen kent het adagium ‘Life is what happens when you’re busy making other plans’, maar andersom is het ook zo: ‘Plans happen when you’re busy living life’. Of zo.
