Debbie en Paul bewezen: slow daten werkt echt beter

Irene Smit is creative director van Flow en mental health-deskundige. Ze verwondert zich over de keuzes die we ongemerkt maken en geeft tips hoe je anders kunt kijken. Deze keer: een pleidooi voor slow daten.

Even over de liefde, mensen. Na een zomer volop genieten van B&B Vol Liefde wil ik graag een pleidooi houden voor slow daten. Want wie had nou gedacht bij de eerste ontmoeting van Debbie en Paul dat dat hét stel van het seizoen zou worden? Ik zag de liefde langzaam ontstaan, de twijfel plaats maken voor rust en vertrouwen en mijn stelling bewezen worden: slow daten, dat werkt!

Warboel

Bij mijzelf overigens ook. Na mijn scheiding werd mijn liefdesleven een beetje een warboel van korte en wat langer durende relaties en datingavonturen. Wat begon als serieuze relatie-zoekpoging (kom maar op met die nieuwe grote liefde!) ging ik van ‘alles chill’ (het single leven beviel een tijd prima) naar een knaag-gevoel (hmm wat nou als ik nooit iemand vind om mee oud te worden?).

Over daten valt genoeg te schrijven: de stiekem getrouwde mannen bijvoorbeeld, de ingewikkelde mannen, de saaie mannen en – aargh! daar zijn er veel van – de zelfingenomen mannen. Maar wat me vooral opviel, was de snelheid waarmee de ene date op de andere volgde. Een uitputtende snelheid wat mij betreft. Terwijl ik er graag wat meer tijd voor wilde nemen.

Een beetje snuffelen

De grote nee’s waren snel duidelijk, maar als het wel klikte, had ik vervolgens tijd nodig. Hoe ben jij als je moe bent, hoe praat je als je verdrietig bent, hoe troost je mij als ík verdrietig ben, wat zijn je onbewuste beschermingsmechanismes, en wanneer durf ik die van mij aan jou te vertellen? Er waren altijd zoveel vragen die niet zomaar beantwoord konden worden in een eerste, tweede of derde date. Ik wilde het even aankijken en een beetje snuffelen en merkte dat ik mezelf pas kon zijn zodra ik me veilig genoeg voelde, en dat was zeker niet het geval bij die eerste paar dates. Maar voordat ik het wist was de man in kwestie al verder. Had hij een conclusie getrokken, had hij al toegegeven aan de voortdurende onrust van de datingapps, aan het gevoel dat de volgende leukerd maar een swipe away is. Dat gevoel herkende ik wel, maar ik had geen behoefte meer om daar steeds aan toe te geven.

Toen ik vorig jaar een man ontmoette die me heel erg intrigeerde maar die ik niet zo goed begreep, merkte ik weer dat ik tijd nodig had. Tijdens onze eerste telefoongesprekken werd er een zaadje geplant dat tot iets uit kon groeien. Ik verlangde ernaar om meer te weten te komen van deze man, zonder dat ik meteen wist: ja dit is hem. Ik wilde de tijd nemen om te praten, hem te snappen, hem te ruiken, naar mijn eigen gekke vooroordelen te kijken en vooral om iets te kunnen voelen.

Stap voor stap

Ik besprak het met mijn coach en zij zei tegen me: waarom vraag je het niet gewoon aan hem? Of hij het oké vindt om jullie samen de tijd te geven? Waarom leg je niet uit dat je rust en tijd nodig hebt om bij je gevoel te komen? Dat leek me een mooi idee. Uiteindelijk vroeg ik het niet eens met zoveel woorden, maar langzamerhand werd vanzelf duidelijk dat we die tijd samen zouden nemen. Want hij had evenmin haast. Misschien omdat hij voormalig topsporter is, en snapt dat je in de liefde, net als in een wedstrijd, niet meteen moet willen scoren maar stap voor stap je kansen creëert.

Slow daten werd het dus. We snuffelden, praatten en groeiden. Samen. Langzaam. En nu, als ik ’s avonds naast hem in bed kruip, weet ik: dit klopt. En denk ik: jaaa, slow is een prachtige basis voor grow.