Dit is wat ik het allerleukste vind aan het hebben van een hond

Ilse Savenije is online coördinator van Flow. Ze maakt graag dingen zelf, of het nu een zine, nieuwsbrief, schort of camper is. Het leven is niet zo maakbaar, weet ze – zeker nu ze een pup in huis haalt. Deze keer, de laatste aflevering in deze columnserie: hoe bevalt het?

Lowie is inmiddels een dik halfjaar, zeven maanden om precies te zijn. Vijf daarvan woont hij bij ons. Hij zweeft een beetje tussen pup en puber in. Op straat spreekt niet meer íedere voorbijganger ons aan, de grootste ‘ahhhh! een puppy!’-vibes zijn eraf. Al heeft zijn groot geworden lijf nog steeds een beetje de oncontroleerbare motoriek van een onhandige, klungelige pup.

Het is zo gezellig met hem. De eerste periode was best aanpassen, met op de bank slapen om ‘s nachts met hem te plassen. Veel thuis moeten zijn en hem non-stop in de gaten houden. Sommige opvoedzaken zijn voorlopig nog in progress, zoals netjes wandelen aan de lijn en niet achter elke hond aan willen rennen. En de puberteit moet nog komen, dus wie weet wat er nog komt aan gedragsverandering, achter loopse teefjes aan hollen en puberale bananen in zijn oren.

Maar al met al, de halfjaarscore: 10 punten voor Lowie.

Dit is wat ik er het allerleukste aan vind:

Ik ken inmiddels de halve buurt, sowieso iedereen in de wijk met een hond. Heel gezellig vind ik dat. Ik heb ook veel van andere hondeneigenaren geleerd (en vraag anderen nog steeds hoe zij dingen aanpakken).
Wandelingen, wat voor weer het ook is, en ook als je vooraf geen zin hebt. (Meestal dan, soms heb en hou je gewoon echt geen zin.) De mini-blokjes om – of plasjes voor de deur – zijn inmiddels getransformeerd naar wandelingen langs de Amstel, aan het strand of in het Beatrixpark (honden mogen er het hele jaar los) iets verderop.
Yes, het cliché klopt: er is altijd minimaal één iemand ontzettend blij als je thuiskomt.
Lol hebben om gekke acties (zoals die keer dat mini-puppy Lowie in al zijn hyperenthousiasme ineens wél de bank op bleek te kunnen springen – daarna vergat hij het zelf trouwens meteen weer).
Je hond iets kunnen leren en zelf ook veel nieuwe kennis opdoen. Door de puppycursus en bijbehorende theorie over hondengedrag en emoties, ontdekte ik weer hoe leuk het is om iets compleet nieuws te leren.
Een grote bol haar die tijdens de ochtendkoffie op de bank, of ’s avonds als je niet kunt slapen, tegen je aan komt liggen en z’n pluizenkoppie op je been legt.
Andere mensen, zonder hond, net zo enthousiast op je af zien komen lopen als toen ik dat deed bij andere honden en hun baasjes, toen ik zelf nog hondloos was. (Of nog steeds, eigenlijk.)
Ontdekken dat je hond ook een bff kan hebben (niet ikzelf helaas, maar een andere pup uit de buurt: het is dikke mik tussen Lucy en Lowie).

Verder, voor iedereen die wel een hond zou willen, maar er geen kan/mag/écht wil: er zijn ook genoeg momenten van modderpoten op de bank, niet te lang van huis kunnen blijven, puppyplasjes op het kleed, onvoorziene dierenartskosten, oppas moeten zoeken bij een weekend weg, met zakjes met hondendrollen moeten rondlopen, kattenmensen die vinden dat je weg moet wezen, in het openbaar je hond commando’s geven waar níet naar geluisterd wordt, ’s morgens wakker gepiept worden terwijl het nog lang geen zeven uur is, et cetera.

Dit was mijn laatste column in deze reeks, we gaan nu naar fase 2 en 3: op vakantie met de camper en de pup, en dan: de puberteit. Wens me succes. Liefs!