Dierenartsrekeningen en speciaal voer: een hond hebben wordt steeds duurder

Ilse Savenije is online coördinator van Flow. Ze maakt graag dingen zelf, of het nu een zine, nieuwsbrief, schort of camper is. Het leven is niet zo maakbaar, weet ze – zeker nu ze een pup in huis heeft. Deze keer: de kosten van dierenliefde.

“Dat wordt dan tweehonderd euro, alsjeblieft.” Ik reken niet mijn nieuwe waterdichte wandelschoenen bij de outdoorspecialist af, maar het is just another day bij de dierenkliniek. “Zal ik de bon naar je e-mailen?”

Lowie is nog geen vier maanden oud en we zijn al flink wat honderden euro’s aan dierenartskosten lichter. Inentingen, antivlooienmiddel, puppyconsults, het houdt niet op. Deze keer zijn we er omdat Lowie mogelijk Giardia heeft, een parasiet die voor darmproblemen zorgt. De medische test kost zestig euro, het speciale voer dat hij de komende tijd moet hebben ook zoiets, dan was er nog een extra consult, en de kuur tegen de parasiet zelf.

Zevenhonderd voor een vuilnisbakkie

Dat een hond geld kost, wist ik heus. Het begint logischerwijs bij de aanschaf ervan. Voor een vuilnisbakkie op Marktplaats betaal je tegenwoordig zo zevenhonderd euro, voor een rashond met gemak het twee- of driedubbele. Zelfs een hond uit een (buitenlands) asiel kost al gauw driehonderd euro. Die bedragen zijn de afgelopen jaren ook nog eens flink gestegen, zeker in tijden van lockdowns. En natuurlijk is het terecht dat er een redelijke vergoeding tegenover inenten, ontwormen, voeding en vele uren (kraam)zorg en socialiseren staat – al is het maar zodat je als potentiële hondeneigenaar dertig keer nadenkt voordat je een dier aanschaft. Ook Lowie komt van een officiële fokker en kostte vier keer zo veel als onze vorige asielhond, maar met alle goede voorzorg is het *hier volgt een cliché* elke euro meer dan waard.

Een maand later zijn we bang dat de Giardia terug is, maar de vrees voor nieuwe hoge rekeningen zorgen dat ik het bezoek aan de dierenkliniek nog even afhoud, en we zelf wat aanmodderen met ander voer en een voor-de-zekerheid-kuur tegen de mogelijke parasiet. Niet echt de verstandigste en meest volwassen keuze, ik weet het. Maar wéér honderdtwintig euro voor een testje?

Tienduizend euro

“Neem een verzekering,” adviseert een andere hondeneigenaar uit de buurt me. “Het kost ons dertig euro per maand, maar heeft ons al duizenden euro gescheeld.” Knieoperaties en opgegeten sokken zorgden bij hem al voor tienduizend euro aan dierenartskosten. Tienduizend. En zijn hond is pas vier. Gelukkig hoefde hij dus niet alles zelf te betalen.

Ik besef dat we huisdieren niet meer als slechts huisdieren zien, maar als familieleden. Waar we veel voor over hebben. Maar, zo schreef de Volkskrant vorige week, door al die hoge ziektekosten worden dieren steeds meer een luxeproduct. En niet iedereen kan dat nog betalen.

Ik vind dertig euro per maand ook al best veel geld. Op hoop van zegen dat er niet te veel naars gebeurt, maar vooral in de wetenschap dat we wat achter de hand hebben voor wanneer er wel iets misgaat, blijf ik nog even van de verzekeraars weg. (Ondertussen koop ik me wel arm aan een mooie mand, speciale kauwstaven, riemen in verschillende lengtes en een veelzijdigheid aan hondensnoepjes, maar hé, hij is familie, hè?)

Doei vakantie

Wanneer een collega me vraagt hoeveel de aanschaf van Lowie ons gekost heeft, schrikt ze. “Zo. Daarvan kun je ook op vakantie.” Terecht wel. Als iemand mij een paar jaar geleden had gezegd dat ie vijftienhonderd euro voor een hond had betaald, dacht ik ook: mij niet gezien. Ik haal er wel een uit het asiel. (En dat deed ik ook, maar dat ging niet goed.)

En het klopt, van dit soort bedragen kun je ook op vakantie. Maar – zo rationaliseer ik mijn eigen keuzes, menselijk als ik ben – je kunt er ook meer dan tien jaar lang een maatje mee in huis halen. Als alles voorspoedig en naar goede gezondheid verloopt tenminste. En ik de dierenartsrekeningen kan betalen de komende tien jaar. Misschien toch nog eens de verzekering overwegen.

Doe je voorzichtig, Lowie?