Pieken en dalen kunnen naast elkaar bestaan, en dat is oké, leerde Irene van 15 jaar Flow

Irene Smit is creative director van Flow en mental health-deskundige. In Flow 10 blikt ze terug op vijftien jaar Flow.

Daar stond ik. November 2008. Met het eerste nummer van Flow in handen. Het blad dat ik samen met collega Astrid had bedacht. Ik gloeide vanbinnen, was trots op ons, op onze creativiteit, ons doorzettingsvermogen. Op het bedrijf dat ons deze kans had gegeven, op de mensen om ons heen die dit mogelijk hadden gemaakt. We namen complimenten in ontvangst, trokken wijn open en vierden met alle makers uitgelaten het ontstaan van ons nieuwe, bijzondere blad.

Een golf van paniek

Na afloop kwam ik thuis in een huis dat extra leeg voelde na al die uitbundigheid. Mijn kinderen van zes en twee jaar waren bij hun vader, we zaten midden in een scheiding, ik wist dat ik dit huis moest gaan verlaten. De euforie van die avond werd overspoeld door een golf van paniek. Ik stond er helemaal alleen voor en had geen idee hoe het verder moest. Leeg en verdrietig kroop ik onder mijn dekbed, doodmoe van alle emoties.

Tweedeling

Die tweedeling in mijn leven is er eigenlijk altijd gebleven, in de vijftien jaar dat ik Flow maak. Er waren successen en dagen dat alles borrelde en bruiste. Er kwam een Engels nummer, we werden uitgenodigd om over Flow te komen vertellen op een conferentie in Kaapstad en er kwamen Duitse en Franse teams. We gaven een lezing in Tokio, verkochten boeken in Amerika en wonnen prijzen. Maar er waren ook dagen dat ik met moeite uit mijn bed kwam en dacht: hóé dan?

Ik voelde me schuldig dat ik te moe was om te stoeien met de kinderen, was jaloers toen de nieuwe vriendin van mijn ex een paasdoos knutselde met mijn dochter, voelde me een sukkel als ik een kansloze al beëindigde relatie toch weer nieuw leven inblies. En ik weet nog hoe ik tijdens een vakantie met hartkloppingen op mijn bed in een Grieks appartement lag omdat ik het nogal een verantwoordelijkheid vond, in m’n eentje met twee kleine kinderen op vakantie.

Vijftien jaar jongleren

Wat ik wil zeggen is dit: ze bestaan naast elkaar, al die pieken en de dalen. En dat is oké. Het er laten zijn, ermee omgaan, oog houden voor wat wel lukt: daar gaat het om. Het is een kwestie van lessen trekken uit het leven, weten wat je naar beneden haalt en ook hoe je vervolgens weer opveert. Minimanieren vinden om je staande te houden als je leven één grote jongleerbende lijkt.

Levenslessen

Wat me hielp, naast naar boven zwemmen als ik kopje-onder ging, was praten met vriendinnen, psychologen en coaches. De dingen waar ik tegen aanliep, omzetten in verhalen in Flow. Opleidingen en trainingen volgen over positieve psychologie en gedragsverandering. Maar liever nog had ik al deze lessen eerder geleerd. Ik ben het dan ook heel erg eens met schrijver Francine Oomen, die in Flow 10 zegt: “Wat mij betreft wordt het verplicht op school: een vak dat draait om onze binnenwereld.”

Dankbaar

Dit stuk schrijf ik aan de eettafel, met tegenover me de tweejarige die nu zeventien is en haar huiswerk zit te maken. Naast me zit de leukste man van de wereld, die me weer vertrouwen gaf in de liefde. En voor me liggen prints van alle verhalen die in dit jubileumnummer staan, dat zomaar het beste, mooiste en slimste nummer ooit is geworden. Ik besef hoe rijk en gezegend ik ben. En dankbaar, voor vijftien jaar Flow in mijn leven.