Tip van de psych: 'Stop eens met altijd maar haasten'

Ruby Wijdenbosch is online editor voor Flow en duikt graag in de menselijke psyche aan de hand van interviews én haar eigen gesprekken met psychologen. Om de week deelt ze een tip van de psych. Deze keer: altijd haast.

Ik zit al tien minuten in de veel te felverlichte, volle wachtkamer. Zoals altijd ben ik netjes te vroeg. Je zou dan ook denken dat ik op mijn dooie akkertje van huis ben vertrokken en ontspannen naar mijn afspraak toe ben gereden.

Niets is minder waar. Hoewel ik steevast te vroeg ben en mijn klokken vijf minuten voorlopen zodát ik iedere keer te vroeg ben, heb ik toch altijd haast. Want je zult maar een lekke band, file of wegafsluiting tegen het lijf lopen.

Enfin, na tien minuten appen, online boodschappen doen en het nieuws lezen, opent mijn psych de zware deur naar haar jankhok en houdt hem open. Ik hups gauw naar haar toe zodat ze de deur niet te lang tegen hoeft te houden en in mijn haast struikel ik bijna over mijn eigen benen. Beschaamd loop ik door.

Gespannen veer

Mijn ogen zijn al vochtig nog voordat ik plaatsneem op de mij welbekende roodfluwelen stoel, waarvan ik me al heel lang afvraag hoeveel snot en tranen er in de bekleding zijn getrokken.

Hoe het gaat. Nou, niet best dus, anders zat ik daar niet. En al helemaal niet na deze fijne binnenkomer. Ik ga van nature als een gespannen veer door het leven, wat betekent dat ik bij elke mini-tegenslag mijn uiterste best moet doen om die traanbuizen dicht te houden (huilen bij de psych is zo ongezellig).

Altijd haast

Ik probeer haar uit te leggen dat ik niet per se verdrietig ben om mijn klunzigheid, maar om de onderliggende reden. Dat gejaagde gevoel, altijd haast hebben. Wanneer een tabblad op mijn computer aan het laden is, ga ik alvast even snel in een ander tabblad aan de slag, want ik zal maar niet productief zijn.

‘Vertragen’ moest ik. En gauw. Bewuster gaan voelen op welke momenten ik in sjeesmodus zat. En zo kwam ik erachter dat ik ook tijdens ontspannende activiteiten in de vijfde versnelling zat. Tv-kijken? Ondertussen vouwde ik de was. Boek lezen? Mijn ogen schoten over de letters. Rondje door het bos? Altijd in snelwandeltempo, want een fysio vertelde me ooit dat wandelen pas echt goed is zodra je een klein beetje gaat zweten.

Door de psych besefte ik dat ik door die chronische haast in sjeesmodus bleef (en dat dat niet alleen voor vochtige okseltjes zorgde, maar ook voor vochtige ogen).

Wacht gewoon eens even

“Stop eens met altijd maar haasten. Ga voelen, kom in je lijf, gebruik je zintuigen. Dan word je je bewust van wat je aan het doen bent en op welk tempo,” zei de psych. Daarnaast kreeg ik nog meer huiswerk: wachtmomenten alleen gebruiken waar ze voor bedoeld zijn: even nietsdoen.

Zo kwam ik erachter dat enkel wachten totdat de waterkoker klaar is, veel fijner is dan toch even gauw die vaatwasser uitruimen. Dat alvast mijn mail doen wanneer ik in de trein naar kantoor zit en tegelijkertijd mijn ontbijt eet, niet echt een prettige ochtendroutine is.

De eerstvolgende keer dat ik weer (tien minuten te vroeg weliswaar, maar prima) in de felverlichte wachtkamer zat, heb ik voor me uit gestaard, gemijmerd, gewacht. De tijd niet opgevuld met appjes, boodschappen of nieuws. En zodra mijn psych verscheen en die zware deur openhield, wandelde ik er op mijn dooie akkertje naartoe.