Het werk van de Roemeense fotograaf Lavinia Cernau heeft iets dromerigs, iets nostalgisch ook. Hoe heeft ze het fotograferen zichzelf aangeleerd?
Interview Maaike Beekers Fotografie Lavinia Cernau
Gepubliceerd op 24 oktober 2024
Hoe is je carrière als fotograaf begonnen?
“Met het downloaden in 2012 van een zekere app die Instagram heet, haha. Ik begon allerlei mensen te volgen die mooie dingen postten, ook fotografen. Langzaam maar zeker ging ik zelf ook scherper kijken, ontwikkelde ik een eigen beeldgevoel en kreeg ik steeds helderder wat ik zelf wilde fotograferen. Het heeft me heel wat jaren gekost om op het punt te komen waar ik nu ben, maar ik ben blij dat ik heb volgehouden met werken vanuit mijn hart. Ik doe nu wat ik het liefste doe en ik kan er goed van leven.”
Hoe zou jij je werk omschrijven?
“Het is echt – dus niet geënsceneerd, en zonovergoten: ik neig altijd naar het mediterrane. Mijn foto’s hebben iets intiems en nostalgisch, dat krijg ik tenminste vaak terug van mensen. Of het iets zegt over wie ik ben? Zeker, dat is wat je doet als maker: je stopt je hart en ziel in je werk. Mijn beelden zijn een reflectie van mijn gevoelens en blik op de wereld.”
Wat is je eerste creatieve herinnering?
“Dan ga ik terug naar mijn jeugd in Transsylvanië, waar ik opgroeide. Heel idyllisch op het platteland, omgeven door de natuur. We leefden echt met de seizoenen, hadden allerlei dieren thuis en er was volop ruimte. Extra waardevol besef ik nu, in een maatschappij waarin technologie zo’n grote rol speelt. Als kind was ik introvert, ik observeerde vooral. Ik verknipte mijn moeders tijdschriften en maakte daar collages van. Van verre, bijzondere plekken in de wereld, mooie outfits of een huis waar ik wilde wonen. Daar is het begonnen denk ik, mijn manier van kijken.”
Wie is je rolmodel?
“Mijn oma. Ik denk vaak aan haar, hoe geduldig en wijs ze was, en de vriendelijkheid in haar ogen. Volgens mij zouden we tegenwoordig wel wat liever mogen zijn voor elkaar. Qua beeld bewonder ik Sofia Coppola, Alice Springs, Lee Miller, maar ook Bruce Weber en Peter Lindbergh. Niet de minsten om als voorbeeld te hebben. ”
Hoe ziet een werkdag eruit voor jou?
“Mijn katten zijn mijn wekker, al is dat niet echt nodig want ik ben nogal een ochtendmens. Ik geef ze eten terwijl ik thee zet, beantwoord mijn mail, maak een planning, bewerk wat beelden. Als ik op pad ga om te fotograferen is alles anders, dan sta ik voor dag en dauw op om de zonsopgang mee te pakken en zit mijn camera letterlijk de hele dag aan me vastgeplakt. Normaal gesproken heb ik moeite met in het moment zijn, maar met fotograferen lukt dat.”
Hoe ziet dat er bij jou uit, in het moment zijn?
“Er ontstaat vanzelf een focus en dan ga ik compleet op gevoel. Er komt een gekke rust over me heen, iets vredigs bijna, waardoor er ruimte ontstaat om van alles uit te proberen en het toeval toe te laten. Ik kan zelf echt verrast worden door de beelden die daaruit voortkomen.”
Heb je toekomstplannen?
“Ik ben niet iemand die echt doelen stelt, geloof ik. Ik vind het vooral heel belangrijk om van het leven te genieten en anderen zo veel mogelijk te helpen. Op een gegeven moment zou ik graag een boek maken met mijn werk, maar ik ben ervan overtuigd dat dat vanzelf een keer gebeurt. Als ik mensen vind met wie ik dat samen kan doen, of misschien beter: als die mensen mij vinden.”