Bente van de Wouw van @tobehonestnl is eerlijk over het leven zoals het is. Deze keer: ik ben gevallen voor Boer zoekt vrouw en andere slow tv.
Het is zondagavond. Ik heb hier heel de dag naar uitgekeken. Wat zeg ik, heel de week. Mijn pyjama heb ik al aangetrokken en de thee staat te trekken. Ik positioneer mezelf op de bank in foetushouding, druk op de knop en ja, daar is-ie, boer Evert in zijn overall. Mijn favoriete tv-programma van het moment: Boer zoekt vrouw.
Als ik je uit moet leggen wat er precies gebeurt in het programma, dan is het herhalen van de titel eigenlijk al genoeg. Een boer zoekt een vrouw. Dat is het wel zo’n beetje. Of wat ook kan: een introvert zoekt een andere introvert. Want als we kijken naar boer Evert en boerin Janine, is dat wat opvalt: er is eindelijk een programma waarin niet de praatgrage extravert zijn dansje doet, maar de zwijger de hoofdrol heeft.
Niet cool
Journalist Nina Polak schreef er al over in de Correspondent. Daarin heeft ze het onder andere over boerin Janine en de nog introvertere Christiaan die bij haar logeert: ‘Dit levert tv op waarvoor je ook naar een museum voor klassieke schilderkunst kunt: twee mensen staan roerloos in een groots, glooiend landschap vol schapen. Ze zwijgen.’
Vroeger vond ik het niet cool om te kijken naar twee mensen die een beetje stonden te zwijgen in een glooiend landschap. Ik keek liever naar series vol sensatie, met onverwachte wendingen en special effects. Ik leefde voor series als Lost, Grey’s anatomy en Bridgerton.
Maar inmiddels merk ik een verandering bij mezelf op. Ik zit namelijk niet alleen voor de buis op zondagavond, maar kijk op zaterdagavond ook Heel Holland bakt. En als het even kan, pik ik het programma Binnenstebuiten ook mee op de doordeweekse avonden. Ik benadruk nog even dat ik 27 jaar ben, niet 83.
Oersaai kun je het noemen
Spannend is het niet. Een thuisbakker maakt een taart, een boswachter bestudeert het blad van een boom, met een beetje geluk krijg je een virtuele rondleiding door het huis van een vreemde. De grootste plottwist die je kunt verwachten, is het vallen van een baksel net voordat het de jurytafel bereikt. En dan komt het meestal alsnog wel goed.
Oersaai kun je het noemen, maar ik word er vooral heel gelukkig van. Misschien komt het omdat ik er van ontspan. Na een drukke werkdag in een onrustige wereld is het gewoon heel fijn om te kijken naar iemand die stap voor stap scones bakt. Ik weet wat ik kan verwachten, er zijn geen verrassingen, ik hoef me niet schrap te zetten. Het heeft bij mij hetzelfde effect als een ademhalingsoefening doen op een kussentje: na afloop voel ik me een stuk rustiger.
Cliffhangers? Nee, dank je
Misschien maakt het me ook blij omdat ik eindelijk een weerspiegeling van mezelf terugzie op tv. Introverte boeren die met anderen praten soms maar lastig vinden. Boswachters die wild worden van een in het veld springende ree. Bakkers die over al hun creaties stik-onzeker zijn, ook al is het een waar kunstwerk.
Ik kijk naar doodnormale mensen en die hebben allemaal hun eigen twijfels, curieuze karaktertrekken en irreële angsten. En daardoor voel ik me ook meer gezien. Die sensationele series mogen wat mij betreft het podium verlaten. Cliffhangers? Nee, dank je. Geef mij maar de bakgrappen van André van Duin en de stiltes van Evert de boer. En zo is niet cool toch ineens de blits geworden. Als dat geen plottwist is.
Meer lezen
- Op @tobehonestnl illustreert en schrijft Bente over mental health en langzaam leven.
- Bente schreef ook een columnserie over introvert zijn: Dagboek van een introvert.
Tekst Bente van de Wouw