Documentairetip: Ik zie jou - over mantelzorg in andere culturen

Regisseur en sociaal-cultureel werker Pien Bos en theatermaker Pomme Willemse uit Zwolle maakten de documentaire Ik zie jou, over mantelzorgen in andere culturen. Dat kan door andere normen en waarden over zorgen voor elkaar, namelijk erg verschillen.

Hoe zijn jullie op het idee gekomen om deze documentaire te maken?

“We hebben vanuit het steunpunt mantelzorg Zwolle contact met veel mantelzorgers. Zorgen voor een naaste kan voor mantelzorgers met een migratieachtergrond extra zwaar zijn. Dat komt door andere normen en waarden over zorgen voor elkaar. Het wordt in andere culturen dan bijvoorbeeld de Nederlandse, als een vanzelfsprekende taak gezien, naast je eigen gezin, je werk en sociale leven. Dat kan voor overbelasting zorgen. Deze mensen staan vaak alleen in die zorg en worden niet gezien. We vonden het tijd dit verborgen leed in beeld te brengen en zo kwamen we op het idee een documentaire te maken met de titel Ik zie jou.”

Welke grote verschillen zijn er te zien tussen de mantelzorg in de verschillende culturen?

“In Nederland willen we vaak liever niet naar een zorghuis, in de eerste plaats al niet omdat je moet erkennen dat je het niet meer alleen kunt redden. Maar het is geen vanzelfsprekendheid dat je kinderen voor je gaan zorgen, dus moet je soms zelf hulp vragen. En al is dat dan ook niet altijd eenvoudig, het is normaal om die hulp te vragen en aan te geven dat je het niet redt. In andere culturen praat je daar niet eens over, je zorgt voor elkaar, het is een vanzelfsprekendheid.

Daarnaast is ons zorgstelsel niet altijd ingericht op zorg voor mensen met een migratieachtergrond waardoor de drempel nog hoger is. Er is maatwerk voor nodig. Denk bijvoorbeeld aan mensen met dementie, die gaan terug naar hun kindertijd en taal, een zorgmedewerker die de cultuur niet kent en taal niet spreekt, kan ook niet goed afstemmen op de behoefte van die persoon.”

Wat hopen jullie te bereiken met de documentaire?

“Het verbogen leed in beeld brengen, deuren openen tot gesprek, erkenning en herkenning. Waar is iemand werkelijk mee geholpen en hoe kun je het volhouden? En ook: wat is er nodig om die drempel te verlagen, hoe kan de zorg daar nog beter op inspelen.”