Wat doe je als je leven anders loopt dan verwacht? Flow’s online editor Bente van de Wouw bewandelt nieuwe paden. Zonder routekaart, met twijfels. Deze keer: bang voor het onbekende.
Of ik meega op cursus salsadansen, vraagt mijn vriend ergens in december. Zijn broer trouwt dit jaar in Engeland en op die bruiloft wil hij als dansleek niet voor schut staan. Ik ben zijn plus een en wil óók niet voor schut staan. Toch krijg ik het een tikkeltje benauwd van die vraag. Dat ligt niet aan het dansen zelf. Als tiener zat ik in een wedstrijdgroep hiphopdansen en schoonmaken duurt bij mij altijd een kwartier langer omdat ik meer zwier dan poets.
Mijn weerzin tegen nieuwe dingen doen, is meer het probleem. Zo heb ik een waslijst aan activiteiten die ik ooit wil proberen. Pianospelen, een grote moestuin aanleggen, fietsen in Scandinavië, die ene wandeltocht in Schotland, kamperen in de wildernis, pottenbakken. Elk jaar wordt mijn to want-lijst langer, maar echt dingen ervan afstrepen doe ik niet.
Daar heb ik mijn redenen voor. Het is te duur (pianoles), ik weet niet waar ik moet beginnen (moestuin), ik heb geen tijd (de wandel- en fietsvakanties) en in het geval van de dansles: ik durf niet. Het is nogal wat om naar een onbekende locatie af te reizen waar ik niemand ken, om en plein public over mijn eigen voeten te struikelen.
Klungelen hoort bij nieuwe dingen leren
Maar dan mijn vriend. Die man heeft nog nooit in zijn leven gedanst – een beetje schuifelen in de kroeg daargelaten – maar lijkt geen enkele vrees te hebben. Of hij niet bang is, vraag ik hem. “Waarvoor?” vraagt hij terug. “Iedereen staat voor paal in les één.” Volgens hem is klungelen een gegeven bij het leren van nieuwe dingen. En als we dat aanklooien samen doen, voelt het nog maar half zo gênant, redeneert hij.
En zo sta ik twee maanden later in een dansstudio in een voormalige fabriek. Tegelijk met zo’n twintig andere mensen maak ik mijn eerste onzekere danspassen. De les voelt overweldigend. De ene beproeving is nog niet voorbij of er komt weer een nieuwe. Heb ik eindelijk de basis van de basis onder de knie, moet ik die in praktijk brengen met een wildvreemde man. Partnerruil is blijkbaar een ding. Ik sta heel cliché op de tenen van verschillende danspartners, raak af en toe de tel kwijt en denk regelmatig: ik stop ermee.
Maar in de auto terug naar huis voel ik me verrassend genoeg blij en energiek. Dat gevoel neem ik mee in de rest van mijn week. Ik ben springeriger, vrolijker. En dat na slechts één les. Misschien wel omdat ik ver buiten mijn comfortzone ben gegaan en het vervolgens meeviel. Of omdat ik gewoon op een doordeweekse avond eens iets anders heb gedaan dan bankhangen.
En niet te vergeten: omdat ik weer iets kan wegstrepen van mijn to want-lijst. Salsadansen, check. Grappig genoeg voelen de andere activiteiten op de lijst nu ook opeens een stuk haalbaarder. Gewoon eerst de klungelfase in.
Meer lezen
- Lees ook de andere columns van Bente.
- Waarom nieuwe dingen leren zo goed voor je is.
- Nieuwe gewoonten volhouden? Zo lukt het je wél.
Tekst Bente van de Wouw
