Wat doe je als je leven anders loopt dan verwacht? Flow’s online editor Bente van de Wouw bewandelt nieuwe paden. Zonder routekaart, met twijfels. Deze keer: voor het eerst alleen wonen.
Het is zondagmiddag. Ik sta op de drempel van het huis waar ik ben opgegroeid en knuffel mijn moeder. Mijn vader zit al in de auto, een paar verhuisdozen en mijn koffer op de achterbank. Het was de bedoeling dat ik maar een paar weken bij mijn ouders zou blijven. Twee maanden, max. Dat werd anderhalf jaar, vanwege de moeilijke huizenmarkt. En hoewel ik dagelijks reikhalzend heb uitgekeken naar een eigen plek, vind ik het moeilijk om te gaan nu het eindelijk zover is. Pas als ik de deur achter me dichttrek en in de auto stap, voel ik de opwinding die bij deze nieuwe stap hoort.
Drie maanden mag ik op een huis en twee katten passen. Twaalf weken heb ik voor mezelf, terwijl de bewoners ergens in Nieuw-Zeeland rondtrekken.
Eigenlijk heb ik nooit écht alleen gewoond. In mijn studententijd was ik vaker bij mijn ouders te vinden dan in mijn kleine appartement en kort erna ging ik samenwonen. Toen dat uitging, woonde ik even op mezelf, maar door mijn burn-out heb ik daar nooit bewust van kunnen genieten.
Spannend vind ik het dus wel. Zal ik niet eenzaam zijn, zo alleen? Wat ga ik met al mijn tijd doen? Hoe zou het voelen, een stil huis? Aangekomen bij mijn tijdelijke adres pak ik de dozen uit de auto en zeg met gemengde gevoelens mijn vader gedag: het experiment is begonnen.
Mijn emoties mogen er in al z’n lelijkheid zijn als ik alleen ben.
De eerste paar dagen voelen nog onwennig. Ik mis de gezelligheid van mijn moeder, de diepe gesprekken met mijn vader. Heel raar om geen welterusten te kunnen zeggen tegen iemand en thuis te komen in een leeg huis. Maar ik krijg er ook veel voor terug, merk ik in de weken die volgen. Doordat er meer stilte is, lijk ik ook meer energie over te houden. En nu ik letterlijk meer ruimte voor mezelf heb, durf ik ook meer ruimte te geven aan mijn emoties. Verdrietig, boos of gewoon chagrijnig: ik hoef het niet te verstoppen, het mag er gewoon in al z’n lelijkheid zijn.
Wat me ook bevalt, is dat ik met niemand rekening hoef te houden. Ik maak urenlange boswandelingen en heb eindelijk de rust om nieuwe recepten te proberen. Ik bak en brei en lees meer dan ooit. Het lijkt alsof ik geconcentreerder ben. Ik laad op als ik alleen ben, en word daardoor, ironisch genoeg, een socialer mens. Mijn vriendinnen bel ik vaker op, ik doe elke week wel iets leuks met mijn moeder en de uitstapjes met mijn vriend zijn leuker nu ik ontspannener ben. Voordat ik het weet, zijn de drie maanden om.
Opnieuw pak ik mijn dozen in, deze keer niet met tegenzin: ik heb het goede nieuws gekregen dat ik nu echt een eigen woning heb. Voor onbepaalde tijd, helemaal voor mij alleen. “Maar je hebt toch al een tijdje een relatie?” vragen mensen soms. “Wil je dan niet samenwonen?” En dan denk ik: jawel. Maar nu nog even niet.
Nee, alleen wonen is niet altijd leuk. En er zíjn momenten waarop ik me best eenzaam voel. Tegelijkertijd heb ik het idee dat ik nu pas begin met mezelf echt leren kennen. En die persoon, die bevalt me wel.
Meer lezen
- Lees ook de andere columns van Bente.
- Lekker niet perfect: ‘maak jezelf alsjeblieft niet wijs dat je je altijd goed moet voelen.’
- Het roer om: wonen op een andere manier (of plek).
Tekst Bente van de Wouw
Gepubliceerd op 28 juni 2023
