Dagboek van een introvert #7: small talk (en waarom praten over de zin van een zandkorrel niet slim is)

Online editor Bente van de Wouw komt in een wereld van extraverten uit de kast als introvert en schrijft erover (met een knipoog). Deze keer: small talk (en waarom praten over de zin van een zandkorrel niet slim is). 

Ik ben op een feest, pre-covid. Vraag me niet hoe ik er ben beland, dat weet ik zelf ook niet zo goed. Ik wil heel graag naar huis en wacht tot het laat genoeg is om te gaan zonder dat ik asociaal overkom, als een vage kennis op me af komt lopen. Ik probeer me nog te verstoppen, maar ik heb per ongeluk al oogcontact gemaakt en moet eraan geloven.

Ik plak een glimlach op mijn gezicht en vraag haar hoe het gaat. We doen het standaard ja-goed-en-met-jou-rondje, praten over hoe leuk het feest is (dat is een grote leugen, ik vind het helemaal niet leuk) en als we het ook over elkaars werk en aankomende vakanties hebben gehad, valt het gesprek stil. Shit. Ik hou niet van ongemakkelijke stiltes waarin je vaag naar elkaar glimlacht en daarna wat naar je voeten kijkt. En mijn gesprekspartner maakt ook geen aanstalten om een nieuw onderwerp aan te snijden.

Hoe is het met je kat?

Ik raak nog meer in paniek en graaf driftig in mijn brein opzoek naar een vraag die ik haar kan stellen. Nog meer stilte. Nog meer paniek. Geschuifel van de voeten. Ik kan er niet meer tegen, herinner me dat ze een kat heeft en houd me vast aan de vraag als een reddingsboei.
“Hé, hoe is het met je kat?” vraag ik haar.
“Die is dood,” zegt ze.
“O,” antwoord ik.
Stilte.
Paniek.
Dus zeg ik ongemakkelijk: “wat vind je van eh, de dood?”

Het mag duidelijk zijn, small talk is zeg maar niet helemaal mijn ding. Ik heb een hekel aan koetjes en kalfjes en stuur ze het liefst zo snel mogelijk de wei weer in. Ik vind het moeilijk om over oppervlakkige onderwerpen te praten en het kost me ook nog eens bakken met energie.

De kont van Kim Kardashian

Vraag je me echter naar het nieuwste boek dat ik heb gelezen of iets over de zin van het leven, dan ben ik niet te stoppen. Ik heb niet zo veel in te brengen over de kont van Kim Kardashian, maar voer graag een discussie over het ontstaan van het universum, of iets in die trant. Ik ben dus die persoon die bij de eerste ontmoeting al praat over de betekenis van een zandkorrel, of de dood van je kat, en dat slaat dus niet altijd aan, dat blijkt maar weer.

Ik heb me daar dus best lang druk over gemaakt. Vroeg me vaak af hoe andere mensen dat toch deden, uren praten over niets. Maar inmiddels heb ik geaccepteerd dat ik daar niet zo goed in ben. En dat maakt ook niet zo veel uit, want ik vind er toch niets aan.