Toen de psych haar ‘beter’ verklaarde, voelde online editor Bente van de Wouw zich nog helemaal niet goed. Dus ging ze op zoek naar de juiste psycholoog.
Tekst Bente van de Wouw
Gepubliceerd op 12 september 2024
Vijf jaar geleden. Komt een vrouw bij de psycholoog met een burn-out. Ik ben 23 als ik vanwege paniekaanvallen en mentaal verdriet tegen de muren opvlieg. Na zes weken heb ik eindelijk de stap gezet. Nu ga ik me beter voelen, denk ik. Elf sessies, wat gegraaf in mijn verleden en tig vragende blikken later klapt de psycholoog haar notitieboek resoluut dicht. “Het gaat weer goed met je,” zegt ze. “Succes verder.” Ze schudt me de hand en stuurt me naar de uitgang. Strik erom en klaar.
Ambitie was volgens mijn therapeut het aandachtspunt. Volgens haar was het zaak om minder streng voor mezelf te zijn. Toen ik tijdens een van onze afspraken voorzichtig aankaartte dat ik, op het obsessieve af, last van piekergedachten had, zei ze alleen maar: “Probeer er niet te veel mee bezig te zijn. Dan gaat het vanzelf wel weg.”
De juiste vinden?
Als ik de praktijk verlaat, voel ik me op straat gezet. Ik voel me helemaal niet goed. Mijn paniek is er nog steeds, net als de slapeloze nachten en de piekergedachten. Mijn instinct zegt me dat mijn ambitie niet zozeer het onderliggende probleem is. Maar wie ben ik om de methodes in twijfel te trekken van iemand die ervoor gestudeerd heeft? En dus fiets ik met een gevoel van falen terug naar huis, officieel beter verklaard.
“Maar dan probeer je toch een andere?” zegt een vriendin als ik mijn hart bij haar lucht. Zij is bij wel vijf psychologen te rade gegaan. Ze zegt: “Soms duurt het even voordat je de juiste persoon vindt. Iemand met wie het klikt. Anders werkt het toch niet?” Dat idee is gek genoeg nooit bij me opgekomen, maar het klinkt logisch.
Matchen met je psych
In liefde en vriendschap werkt het natuurlijk ook zo. Je spreekt wat af, je voelt elkaar aan, je zoekt naar gemeenschappelijke grond of dezelfde kijk op het leven en boem, je matcht. Of juist niet. En in dat laatste geval is het de schuld van niemand. Als ik er zo naar kijk, snap ik waarom het tussen mij en mijn therapeut spaak liep. We pasten niet.
En dus gooi ik het gevoel van mislukking over mijn schouder en begin een zoektocht naar ‘mijn’ psycholoog. De eerstvolgende persoon begint meteen te graven in het verleden van mijn familie. “Maar hoe was je moeder écht?” Ik besluit dat ik dat niet zoek. De tweede psycholoog is me te spiritueel, de derde te traditioneel. Intussen ontdek ik wat ik wél wil. Iemand die mijn gevoelige aard snapt, maar niet bang is om hard te zijn wanneer nodig. Een gevoelsmens, maar wel nuchter.
Liefde op het eerste gezicht?
Bij de vierde psycholoog is het raak. Als ik eenmaal binnen ben, laat hij me eerst uithuilen. Hij ziet mijn verdriet en vraagt erop door. Als ik vertel over mijn piekergedachten, zegt hij dat hij daar ook weleens last van heeft en dat er methodes zijn om daarmee om te gaan. “Die gedachten hoeven niet te verdwijnen. Maar je kunt ervoor kiezen om er niet op in te gaan.” Kijk, daar kan ik wat mee.
Hij stipt ook mijn ambitie aan, maar eerder als aanleiding van mijn burn-out en niet als de oorzaak. “Daar zit iets onder,” zegt hij aan het eind van onze eerste sessie. “Laten we samen uitzoeken wat.” Ik geloof niet in liefde op het eerste gezicht, maar als ik de voordeur van zijn praktijk dichttrek, weet ik dat dit ’m is. Mijn vriendin heeft gelijk. Soms moet je wat blauwtjes lopen om de juiste psycholoog te vinden. Wat dat betreft is het net daten.
