Marije van der Haar, coördinator eindredactie bij Flow, vertrok van de stad naar het platteland om in een klein huisje te gaan wonen. Maar ze kreeg spijt, en nu woont ze weer in de stad. Gewoon omdat het kan.
Tekst Marije van der Haar Illustratie Yelena Bryksenkova
Gepubliceerd op 1 oktober 2024
Het is een wat druilerige meh-dag. Draait er misschien een fijne film? Ik kijk op de site, kies er op gevoel een uit en reserveer met mijn Cineville-pas. Een kwartier later zit ik in het filmhuis om de hoek en laat me verrassen. Onderweg naar huis blijf ik hangen in een koffietentje om mijn boek uit te lezen. Weg meh-gevoel. En dan te bedenken dat ik vijf jaar geleden dacht hier allemaal prima zonder te kunnen.
Midden in het groen
In 2019 had ik een droom. Ik wilde graag simpeler leven, dichter bij de natuur. Groter wonen hoefde niet, juist niet, maar ik snakte naar meer ruimte om me heen. De drempel overgaan en meteen midden in het groen zijn, dat idee. Weinig prikkels om me heen en alleen de drukte opzoeken als ik daar zelf behoefte aan had.
Halverwege 2019 vonden we een vakantiehuisje op de Veluwe van vijftig vierkante meter waarin je permanent mocht wonen, met een stuk grond eromheen dat ruim vijf keer zo groot was. Ik kon bijna niet geloven dat we dit echt gingen doen: ons huis verkopen en ongeveer negentig procent van onze spullen de deur uit doen. Aan de andere kant, wat hield me tegen? Ik was niet per se gebonden aan de stad waar ik woonde en ik voelde aan alles dat dit de stap was die ik wilde zetten.
Het eerste jaar was geweldig. De tuin veranderde van een kaal grasveld in een wilde tuin met bloemen in alle kleuren, er groeiden stokrozen langs ons witte huisje. Ook de felbegeerde veranda kwam er, en ’s avonds zaten we buiten te eten terwijl we de zon onder zagen gaan en de vleermuizen in de schemering rondcirkelden. Er was altijd wel een plekje waar je in de zon kon zitten, ik kon overal de horizon zien en kreeg de seizoenen meer mee.
De eerste barstjes
Gaandeweg begon ik de stad steeds meer te missen. De deur uit lopen en dan meteen in het leven staan. Naar het theater zonder dat je midden in de nacht thuis bent of met hangende pootjes je lief moet bellen omdat de trein niet rijdt. Eerst negeerde ik het nog als dat gevoel kwam opzetten. Of ik bedacht allerlei argumenten die het tegendeel bewezen: hoezo was ik ontevreden? En zouden anderen me niet wispelturig vinden: eerst alles opgeven en nu toch weer terug?
De omslag kwam toen we in de zomer van 2022 samen op retraite waren en een dag naar Utrecht gingen. We kwamen tot de conclusie dat ons leven wat ingedut was, dat we veel meer tot bloei zouden komen in hartje stad. Dat een appartement prima voor ons was en we met liefde onze grote tuin opgaven voor alle voordelen die we inmiddels veel meer waardeerden.
Dat vrije gevoel
Inmiddels wonen we alweer vier maanden in Utrecht en lijkt het leven op de Veluwe heel ver weg. Ik heb hier mijn draai gevonden, zit in een leesclub, volg een cursus filmgeschiedenis, ga vaak uit lezen. De drempel om hier even de deur uit te gaan is kleiner, ik twijfel veel minder of iets de tijd en energie waard is.
Spijt heb ik niet van ons avontuur, want anders zou ik me altijd hebben afgevraagd hoe het is om in de natuur te wonen. Soms reageren mensen heel verbaasd: “Jullie wilden toch zo graag buiten wonen?” Ja inderdaad, maar nu niet meer. Een andere keuze maken voelt voor mij niet als falen, maar als vrijheid. Je kunt je leven omgooien als je dat wilt, en weer wat anders proberen.
