Daar, op een onbewoond eiland waar ze niet af kan, voelt journalist Eva Loesberg zich vrijer dan ooit. In haar hangmat mijmert ze: wat als ik vaker uit mijn comfortzone stap?
Het uitzicht over de baai is adembenemend, onze benen vol beten van de bedwants zijn wat minder florissant. Mijn vriend en ik logeren in een van de weinige ‘hotelletjes’ in de havenstad Labuan Bajo, op het eiland Flores in Indonesië. Het is de laatste reis voordat ik zwanger word – maar dat weet ik dan nog niet. Ik weet alleen dat de vis op ons bord vers is en dat de zon spectaculair ondergaat.
Die avond komt de eigenaar met zijn brede glimlach op ons af. Hij heeft een beduimeld A4’tje in zijn hand met geprinte – nogal vage – foto’s van een eiland dat we moeten bekijken. “Een paradijs op aarde waar je kunt relaxen en snorkelen op het koraal.”
Het kost niet veel geld, dus volgens hem is het niet de vraag óf we ernaartoe willen, maar wanneer. Mijn vriend lijkt geïnteresseerd. “Het eiland heet Seraya. Je gaat er met de boot naartoe en slaapt in een hutje op het strand. Vijf dagen later komen we je weer halen,” zegt de eigenaar. “Nee, je kunt niet zomaar weg. Maar geloof me, dat wil je ook niet.”
No way
Mijn rationale ‘ik’ zegt: “No way.” Ik heb geen zin om vijf dagen tussen de ratten en kakkerlakken te slapen, of erger: die ook te moeten eten. Ik kan de complete controle over mijn leven toch niet overgeven aan deze man? Met z’n A4’tje?
Goed. Ik ben een controlfreak. Ik plan en voorspel in de hoop rampen te voorkomen waarvan ik deep down ook wel weet dat ik ze onmogelijk kan plannen en voorspellen.
Daar, aan die tafel met die man met zijn grote glimlach, wist ik nog niet dat je jezelf een groot plezier doet door af en toe uit je comfortzone te stappen. Dat ik me met een weeïg gevoel in mijn buik laat overhalen, is puur omdat ik ‘niet flauw wil doen’.
Dus stap ik de volgende ochtend in een ‘speedboot’ (een houten vissersboot met drie buitenboordmotoren) met het gevoel dat ik op reis ga naar het einde van mijn leven. Ik heb geen controle, mijn lot ligt in handen van vreemden.
Tussen angst en verrukking
Als we wegvaren, ben ik alert. Mijn zintuigen werken op volle toeren. Ik ruik de olie, voel het gebrom van de motoren tot in mijn tenen en zie de flikkeringen van de zon weerkaatsen op de golven. De minuscule, onbewoonde eilandjes die we passeren zijn groen, soms kaal. Het water heeft de mooiste turquoise-blauwe kleur die ik ooit heb gezien. Ik zweef tussen angst en verrukking.
Helaas is het tochtje snel voorbij. Voelde ik me net nog zweven, nu spant mijn lichaam zich weer aan voor rampspoed. Mijn ogen scannen de omgeving. Het ziet er ongeloofwaardig idyllisch uit. Het zand is wit. De zee helder. Zelfs de palmbomen ontbreken niet. Een paar verdwaalde backpackers liggen te lezen in hangmatten. Waar zijn de verborgen adders?
Een jong Indonesisch stel blijkt de boel te runnen. Terwijl ik achter ze aan loop, vertrekt de boot. Iets in mij schreeuwt: we zitten vast! Maar verzet is zinloos. Ik kan niet anders dan me overgeven aan de situatie.
Het ritme van de dag
Onze bamboehut is ‘basic’. Hoewel, dat is een understatement. Er zijn geen ramen. In het midden staat een hard bed met een klamboe eroverheen. Buiten, aan de achterkant staat een emmer die je eens per dag kunt vullen met zoet water om het zand en zout van je lichaam te spoelen. Een gat gaat door voor wc.
Ik ontdek al snel dat reuzenspinnen en – inderdaad – kakkerlakken zonder problemen naar binnen en naar buiten wandelen. De eerste nacht doe ik geen oog dicht. Als ik met de opkomende zon concludeer dat we nog ademhalen, word ik moediger. Gewoon goed instoppen, die klamboe.
Ik geef me over aan het ritme van de dag. Ik sta op en ga weer naar bed met het licht van de zon en eet wat de pot schaft. Godzijdank geen rat, maar wel kip, die we eerder in angst hebben horen krijsen voordat haar nek werd omgedraaid.
Gevangen in het paradijs
Er zijn nogal wat ongemakken. Na een duik in de zee verlangt mijn plakkerige huid naar een douche. Mijn haar ziet er na drie dagen uit als een beginnende rasta. De wespen hebben het formaat van kleine vogels. En ik kan ons laken zo veel uitkloppen als ik wil, maar het zand laat zich niet verjagen.
En toch, als ik terugdenk aan die dagen, voelt het als de meest paradijselijke plek waar ik ooit ben geweest. Misschien speelde het overwinnen van mijn angst een rol. Ondanks dat ik gevangenzat op een eiland, voelde ik me vrij.
Comfortzone stretchen
Vanuit mijn hangmat dagdroom ik me een ongeluk. Ik voel me een avonturier en ben van plan nog veel vaker uit mijn comfortzone te stappen. ‘Met ieder risico dat je neemt, iedere keer dat je je uit dat wat comfortabel voelt, beweegt, word je krachtiger,’ schrijft de Amerikaanse psycholoog Susan Jeffers in Feel the fear and do it anyway. ‘Met het groeien van je kracht, groeit ook je zelfvertrouwen. Het stretchen van je comfortzone wordt makkelijker en makkelijker, ondanks de angst die je misschien voelt.’
Na vijf dagen laten we ons hutje met heimwee achter. Het is nu dertien jaar geleden, en nog steeds verlang ik met regelmaat terug naar onze dagen op het eiland. Helaas is er inmiddels op Seraya een luxe resort gebouwd. Onbetaalbaar voor een freelance journalist en theatermaker. Maar we blijven zoeken naar een plek die vergelijkbaar is.
Het is weer tijd
Niet lang na onze Indonesië-reis kwam ik erachter dat ik zwanger was. Een levensveranderende keuze die we dáár, met zoute huid en kriebelend haar, durfden te maken. Van het avontuurlijke bestaan dat ik voor me zag vanuit mijn hangmat is alleen (nog) weinig terechtgekomen.
Kinderen zijn heerlijk, maar de drang om ‘het gevaar’ te controleren is er – zacht uitgedrukt – niet minder op geworden. Misschien, denk ik nu, is het niet per se de idylle van het eiland waar ik zo naar terugverlang, maar is het gewoon tijd om weer eens flink uit mijn comfortzone te stappen.
Meer lezen
- Hoe je toch die controle kunt loslaten: dit zeggen experts over uit je comfortzone stappen.
- Meer levenslessen vind je in de nieuwe Flow (zonder verzendkosten te bestellen).
- De impact van verhuizen naar het buitenland.
Tekst Eva Loesberg Fotografie Marjolijn Polman
Gepubliceerd op 30 augustus 2023