Het weekendgevoel

Een beter leven begint met een beter weekend. En die twee dagen vragen écht om een andere invulling dan de overige vijf voor het ultieme weekendgevoel, leerde journalist Annemiek Leclaire.

Als ik aan de zaterdagochtenden van twintig jaar geleden denk, zie ik het licht dat door de gele gordijnen de slaapkamer van mijn stadswoning binnenviel. Ik herinner me het gelukzalige gevoel dat de dag zich leeg voor me uitstrekte en dat ik alles kon doen wat ik maar wilde, dat helemaal niks moest. Een gevoel dat er meestal in resulteerde dat ik de halve dag koffiedrinkend in bed bleef liggen lezen, om daarna de trein naar Zandvoort te pakken om alleen of met vrienden langs de zee te wandelen.

Hoe anders is dat gevoel nu op een zaterdagochtend. En dat komt zeker niet alleen omdat ik in de tussentijd kinderen kreeg van inmiddels vijftien en zestien jaar. Die slapen uit en delen hun dagen tegenwoordig zelfstandig in. Nee, zelfs als ik mijn dag niet heb volgepland, voel ik nog de druk om verplichtingen af te vinken. Een gevoel dat me pas loslaat als ik ’s zomers mijn intrek heb genomen in onze gammele kleine stacaravan De Abrikoos aan de rand van een Zuid-Franse vallei. Dan staar ik naar de blauwe waas over het dal, dat in de schemering eerst paars en dan zwart wordt, en doe ik verder niks meer.

Een bezwijkend weekend

Dat weldadige gevoel zou eigenlijk in het weekend moeten terugkomen, stelt de Canadese journalist Katrina Onstad in haar boek The weekend effect – The life changing benefits of taking two days off. Ons weekend, zo betoogt ze, zou een sanctuary moeten zijn: een heiligdom. Onstad begon haar onderzoek naar ‘het eind van het weekend’ omdat een van haar kinderen op zondagavond steevast ontgoocheld vroeg: ‘Maar was dit dan alweer het hele weekend?’