Hoe moet dat ook alweer, ontspannen? Bente (23) werkt als online editor bij Flow en wil van een bijna-burn-out naar een stressvrij leven. Ze schrijft elke vrijdag over haar weg hiernaartoe.
Dat vloerkleed, waarover ik vertelde in mijn eerste blog, bevalt me wel. Twintig minuten liggen en niks doen leek me lang, maar het is makkelijker dan ik dacht. Nu lig ik er iedere doordeweekse dag op, en ik merk dat het echt helpt voor een leger hoofd.
Toch spoken angstige gedachten nog te veel door mijn hoofd. Het is nog lang niet leeg genoeg, en er is zwaarder geschut voor nodig om mijn neiging tot piekeren de kop in te drukken. Daar is mijn therapeut het mee eens.
Of ik weleens van het pieker-halfuur heb gehoord, vraagt ze.
“Het wat?”
“Je plant een half uur per dag in om te piekeren. In dat half uur schrijf je al je zorgen op een blaadje. Als je klaar bent, verscheur je het.”
Ik keek haar verbaasd aan. Ik moet juist minder piekeren, ik snap niet hoe het inplannen van zorgen maken me daarbij helpt.
“En wat is daar het nut van?” vraag ik.
“Je gunt jezelf de tijd om al je piekergedachten op een rij te zetten,” zegt ze. En de rest van de dag probeer je je zo min mogelijk zorgen te maken.”
Dat klinkt logisch. Die avond zet ik de wekker op dertig minuten en buig ik me over mijn nieuwe piekerschriftje. De eerste minuten gaan me goed af. Ik schrijf al mijn gedachten op en heb al snel een kantje vol. Ik sla de bladzijde om en houd mijn pen boven het papier, maar er komt niets meer. Groot piekertalent stelt teleur. Ik kijk op mijn telefoon. Nog achttien minuten te gaan, fantastisch. Ik lees mijn volgeschreven pagina door om de tijd te laten verstrijken.
Daar word ik niet vrolijker van. Want het is allemaal negatief. Logisch, dat is juist de bedoeling. Maar het is niet prettig om al die angstige gedachten zo definitief op papier te zien staan. Ik word er alleen maar droeviger van. En dus zet ik de wekker op de helft van mijn pieker-halfuur uit, scheur het velletje uit het schrift en gooi het in de prullenbak. Weg ermee.
De rest van de week raak ik mijn piekerschrift niet meer aan. Het is niets voor mij om zo actief met sombere gedachten bezig te zijn. Gelukkig schiet me iets te binnen wat mijn therapeut zei: “Iedereen wordt op zijn eigen manier weer beter, er is niet één weg.” De dagelijkse piekersessie brengt mij niet dichter bij mijn doel. De volgende keer als ik me zorgen maak, loop ik een blokje om. Of ga ik gewoon weer op mijn vloerkleed liggen.
