Hoe moet dat ook alweer, ontspannen? Bente (23) werkt als online editor bij Flow en wil van een bijna-burn-out naar een leven met minder stress. Ze schrijft elke vrijdag over haar weg hiernaartoe.
Na mijn eerste sessie bij de therapeut geloofde ik erin dat mijn herstel een stijgende lijn zou laten zien. Iedere week een stukje beter, was mijn motto. Na deze horrorweek moet ik daar toch even op terugkomen.
Op maandagavond plan ik mijn eerste yogales in bij de sportschool. “Is goed voor je,” zegt mijn therapeut. Op maandagochtend voel ik al dat ik die avond niet naar de les ga. Ik kom niet eens over de drempel van de sportschool. Ik moet er niet aan denken om me in een yogabroek te hijsen, om vervolgens een uur lang in ongemakkelijke houdingen te liggen. Ik ben bang dat ik verkeerd ga ademen en dat die les een groot fiasco wordt.
De rest van de week is precies zoals ik me die les had voorgesteld: een groot fiasco. Ik weiger om op mijn tapijt te liggen om in contact te komen met mezelf. Ik wil helemaal niet aan mijn lichaam vragen hoe het gaat, hoe het zich voelt. Ik ben wel even klaar met die theepartijtjes. In tekenen heb ik geen zin, en die dagelijkse wandelingen kunnen wat mij betreft de hort op. Het lijkt wel alsof ik in de puberfase van mijn herstelperiode ben beland.
Na een lange dag werken kom ik thuis. Dat ging best goed, denk ik. En ik geef mezelf een denkbeeldige schouderklop. Maar mijn humeur slaat al snel om als ik de huiskamer in loop. Troep, overal. Ik voel hoe rusteloos ik ben, en geef me eindelijk over aan het tapijt. Ik probeer te focussen op de muziek, maar het enige wat ik hoor is mijn vriend die druk aan het bellen is, de vliegtuigen die overvliegen en de televisie van mijn onderbuurman. Na vijf minuten geef ik het op. Het liefst ga ik een potje huilen, maar zelfs dat wil niet lukken.
Tot mijn volgende sessie. “Volgens mij zitten je emoties heel hoog,” zegt mijn therapeut. “Het komt nog net niet je oren uit.” In plaats van te lachen, komt de langverwachte huilbui.
“Ik ben zo bang,” zeg ik. “Straks ben ik weer terug bij af.”
Ze kijkt me aan en zegt: “Bente, dat kan niet. Herstel is geen stijgende lijn, maar een proces met hoge pieken en diepe dalen. Nu zit je in een klein dal.”
Ik lach om het woordje ‘klein’, omdat we allebei weten dat het dal deze week iets dieper is dan dat. Maar ook dat hoort erbij, leer ik nu. En gelukkig is er ook een silver lining: volgende week kan alleen maar beter worden.
