Joshua Nolet, frontman van Chef’Special, kijkt terug op de band met zijn ouders. Hij wil patronen doorbreken en deelt zijn struggles met ADD, depressie en een work-life balance.
Interview Jantine Jongebloed Fotografie Danique van Kesteren
Gepubliceerd op 6 september 2024
“Mijn moeder zei twee jaar geleden tegen me: ‘Je weet toch wel dat ik van je hou, hè?’ Ik was verbaasd dat ze daaraan twijfelde, want ik heb dat altijd geweten en gevoeld, maar het klopt wel dat ze het nooit eerder zo letterlijk heeft gezegd. Ze vertelde dat ze lang bang is geweest dat haar liefde verstikkend zou zijn, ergens heeft ze altijd bewust wat afstand van haar kinderen gehouden. Die afstand heb ik wel gevoeld, maar ik vond haar als kind vooral heel cool, ik heb haar altijd een badass bitch gevonden.
Tot het naadje
Nu weet ik dat ze veel heeft gestruggeld, ze heeft last van een emotionele disbalans en is tien jaar geleden gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis. Manische en depressieve periodes wisselen zich al haar hele leven af. Mijn oudste zus heeft van die schommelingen als kind wel wat meegekregen, ik heb het niet echt doorgehad, maar toch voelt het wel alsof er na die diagnose veel op z’n plek is gevallen.
Alleen al omdat ik nu weet dat ik met hetzelfde kamp: zolang ik me herinner kan ik in sommige periodes tot het naadje gaan. Met weinig eten en nauwelijks slaap en een overvloed aan energie maar door blijven gaan, tot ik mezelf helemaal heb opgebrand en er een depressieve periode aanbreekt en ik op slot ga. Dan voel ik me zo slecht dat ik naar binnen keer en niet meer meedoe.
Rouwen tijdens de begindagen van succes
Mijn eerste echte depressie begon een jaar of elf geleden, een jaar nadat mijn vader overleed. Ik was 24 toen. Hij bleek alvleesklier- en darmkanker te hebben, binnen drie maanden was het gebeurd. Ik heb het rouwproces een tijd kunnen rekken. Vijf dagen na de uitvaart tourden we met Chef’Special door Afrika, dat was geweldig, het waren de begindagen van ons echte succes. De hit In your arms schreef ik na mijn vaders overlijden.
Het heeft lang geduurd voordat ik antidepressiva ben gaan slikken, ik heb lang – net als mijn moeder – het idee gehad dat ik het zonder medicatie aan moest kunnen. Dat als er mentaal iets mis is, je daar in moet duiken en het zelf moet oplossen. Ik ben blij dat ik me na jaren eindelijk over die overtuiging heen heb gezet, want ik had een hulpmiddel nodig om weg van die donkere plek te komen. Het leven voelt behapbaarder nu, wat kalmer.
Familiepatronen doorbreken
Sinds ik zelf vader ben, merk ik dat ik de relatie met mijn eigen ouders een beetje ben gaan herevalueren. Als mijn vader er was, dan was hij wel aanwezig en hij was best goed in zijn emoties laten zien, dat heb ik van hem geleerd. Toen hij eenmaal financieel adviseur was, had hij een kantoor aan huis waar een lampje boven de deur hing. Als dat lampje brandde, was hij aan het werk en dan mochten we hem niet storen. Hij was zo goed als altijd aan het werk. Die lamp heeft tot aan zijn overlijden aangestaan. Best tragisch.
Ik doe mijn best om niet in diezelfde rol te vallen binnen mijn eigen gezin; als de man die veel van huis is en wiens studiolampje altijd aanstaat. Dat is wel een valkuil, ik kan nog steeds erg opgaan in de band. Het is een wisselwerking. Ik weet sinds een jaar dat ik ADD heb, moeite met concentratie en een altijd druk hoofd. Ik was nogal all over the place. Die energie heeft me heus wel veel gebracht, maar dat geraas dient me zeker niet altijd. Mijn kinderen houden me aan de grond.
De relatie tussen mijn moeder en mij is in de afgelopen jaren best veranderd, veel sterker geworden. We zijn ons met z’n tweeën zo liefdevol aan het ontwikkelen. Ik vind het bijzonder dat die band nog zo verandert, op mijn 36e. Ze woont in de buurt en past graag op, ze heeft oneindig veel liefde te geven en durft dat helemaal toe te laten. Ik ontvang die liefde met open armen.”
