Steeds meer mensen leven als ENS: eenverdiener die niet samenwoont. Dat voelt soms misschien eenzaam, maar creative director Irene ontdekte dat het ook genoeg voordelen heeft.
Tekst Irene Smit Fotografie Danique van Kesteren
Gepubliceerd op 8 juli 2024
Wat had ik het graag eerder gelezen: het verhaal over hoe je het goed kunt hebben met jezelf. Annemiek Leclaire schrijft erover in Flow 6. Ik herkende me in haar verhaal, want ik ben een ENS, zoals zij het zo mooi noemt in haar artikel, een Eenverdiener die Niet Samenwoont. Het heeft lang geduurd voordat ik me er senang bij voelde. Na mijn scheiding, nu zestien jaar geleden, voelde ik me vooral mislukt. Mijn hele leven had ik gedroomd van huisje-boompje-beestje en toen ik dat eenmaal had, viel die droom al snel in duigen.
Hoe werkt de autowasstraat?
Twee en zes waren de kinderen toen we gingen scheiden en sindsdien voelde ik me vaak zielig. Als ik de vuilniscontainer weer buiten moest zetten bijvoorbeeld, wat symbool leek te staan voor hoe erg ik baalde van deze hele situatie. Ook vond ik mezelf vaak een sukkel omdat ik heel veel dingen niet wist. Hoe een autowasstraat werkte, hoe ik een Ikea-kast in elkaar moest schroeven. En ik voelde me vaak alleen. Met name als ik thuiskwam na een leuke dag en er niemand was bij wie ik mijn verhaal kon doen.
Zo gingen er heel wat jaren voorbij. Tot ik ontdekte dat ik die gevoelens van mislukking, zieligheid en onhandigheid wel erg koesterde. Ik focuste maar steeds op alle frustraties, en zag niet dat alleen wonen ook allerlei mooie dingen opleverde. Op een dag werden mijn ogen geopend, na een potje klagen tegen een collega. Volgens haar was het leven met een partner echt niet zo’n smooth succesverhaal als ik dacht. Haar man was niet handig, zij was dus degene die de kastjes in elkaar sleutelde. Ze moest hem altijd vragen of hij de container buiten wilde zetten. En ze verlangde enorm, vertelde ze eerlijk, naar wat vaker alleen zijn, naar rust, stilte, lekker haar eigen dingen doen.
Sushi op de bank
Beetje bij beetje lukte het me om beter te zien wat ENS zijn me óók bracht. Ik had het eigenlijk heerlijk op dagen dat ik alleen was en de kinderen bij hun vader waren. Ik zat met sushi op de bank. Te lezen zonder gestoord te worden. Ik hoefde nooit te overleggen over vakanties en koos gewoon waar ík zin in had. Als ik een hele muur wilde behangen (nou ja laten behangen) met vogels en bloemen, dan deed ik dat. Hoe meer ik focuste op de voordelen, hoe meer ik er zag.
Inmiddels ben ik zo blij met dit leven dat ik het een beetje spannend vind om ooit weer te gaan samenwonen. Kan ik dat nog wel? Hoe moet dat dan? Wat geef ik op en is dat hoe ik het voor me zie? Wil ik het echt of denk ik dat het zo hoort, omdat ik ervan uitga dat anderen me zielig vinden? Ik weet het niet. Maar misschien, nu ik weet dat ik het fijn met mezelf kan hebben, wil ik het toch nog eens proberen: het fijn hebben met een ander. Wie weet is het ook dan weer een kwestie van focussen op wat het me brengt.
