Tussen de ouderen
Anna Vera van Beusekom (27), promovendus.
“Ik woon in Utrecht in een deel van een bejaardenhuis dat over vijf jaar wordt gesloopt. Hiervoor hoefde ik niet te hospiteren, ik schreef een motivatiebrief aan de organisatie, Socius. Ik heb een studio van 30 m² voor 620 euro inclusief, in de vleugel die vroeger de gesloten afdeling was voor demente ouderen. Er is een gezamenlijke ruimte met keuken, maar je kunt als je wilt ook alles in je eigen studio doen.
Deze woonvorm is perfect voor mijn leven van nu. Ik had niet verwacht dat het mogelijk was om zo veel contact te hebben met de ouderen en toch helemaal mijn eigen plek te behouden. Zeker het afgelopen jaar: een buurmeisje en ik organiseerden in de binnentuin activiteiten voor de ouderen, die geen bezoek mochten ontvangen. Later vertelden ze dat ze echt toeleefden naar die momenten met de ‘lockdown lady’s’. Mooi vind ik het dat je met dit soort kleine dingen van grote betekenis kunt zijn.”
Betaalbare huur
Marina Slabbers (66), verkoper in een boekwinkel.
“Mijn hele leven trek ik al op met mensen van verschillende leeftijden, en in zo’n gemengd gezelschap zou ik ook graag willen wonen. Ik ben gesteld op mijn privacy, maar vind het een fijn idee om elke dag iemand te spreken in de gemeenschappelijke keuken of woonkamer. En te weten dat je elkaar kunt helpen als dat nodig is. Een koopwoning is voor mij niet haalbaar, ik ben aangewezen op sociale woningbouw. Met een groep hebben we nauw contact met de gemeente Amsterdam. We hebben het geluk dat de gemeente meer betaalbare woningen wil creëren en daarom bouwkavels vergeeft aan wooncoöperaties zoals de onze.
We betalen een maandelijkse contributie voor alle voorbereidingen, hebben inmiddels een digitaal platform en verdelen de taken. Er liggen plannen om ook iets voor de buurt te betekenen, met bijvoorbeeld een extra ruimte die gebruikt kan worden als theatertje, voor danslessen et cetera. We willen geen eilandje zijn, maar juist naar buiten gericht. Afhankelijk van de grootte van de kavel die we toegewezen krijgen, worden het veertig tot zestig wooneenheden. Met een jaar of vier moet het er staan: een wooncomplex met huurprijzen tot duizend euro. Er zijn vast nog veel hobbels te nemen, maar we hebben geen grote haast en het is inmiddels wél heel reëel allemaal.”
Drie generaties onder één dak
Chaja Thoenes (37) woont samen met haar man Quintijn (45), hun kinderen Luca (4) en Benja (1), haar ouders en Andries (44) in een woongroep in Doorn.
“Quintijn en ik woonden al tien jaar samen, in een rijtjeshuis met kleine tuin. Zelf ben ik opgegroeid in een woongroep in het huis van mijn opa en oma, die na mijn oma’s dood werd opgeheven omdat het huis verkocht werd. Toen ik op mezelf ging wonen, miste ik de aanwezigheid van huisgenoten en ik wist op dat moment: als ik kinderen krijg, wil ik met meerdere mensen in één huis wonen. Ik heb dat ervaren als een grote rijkdom, al zou mijn broer het nooit meer doen. Toen we als gezin uit ons huis groeiden, besloten we met mijn ouders rond te kijken.
We vroegen andere vrienden of ze interesse hadden om met ons mee te doen. Andries was enthousiast, hij werkte veel samen met Quintijn. We wonen nu twee jaar in dit fijne huis in Doorn: de enorme tuin, de gezelligheid en tegelijkertijd de vrijheid, het is zó leuk!
We koken maandag tot en met donderdag bij toerbeurt en meestal eten wij dan als gezin van vier boven. Ik noem dit ‘in een groep leven’ en niet ‘met mijn ouders wonen’. Als ik uit eten ga met mijn moeder is ze mijn moeder, hier is ze mijn huisgenoot. De enige afspraak die we met elkaar hebben gemaakt: zet jezelf nooit klem ten behoeve van de woongroep. Als je het hier om wat voor reden dan ook niet meer fijn vindt, kun je altijd weg.”
Meer lezen
- Dit verhaal komt uit het woondossier van Flow 9-2021. Je kunt het nummer hier bestellen.
- Van co-woonproject tot kangoeroewoning. Samenwonen met meerdere mensen, hoe begin je?
- Marieke woont samen met haar gezin, hond en katten in een oude zuivelfabriek. Lees hier het verhaal.
- Klein geluk: Ellen woont in een gedeelde woonboerderij.
