“Boos worden had geen zin” Wat Marjolijn leerde van haar bijbaan

Beeldcoördinator Marjolijn gaf vroeger als bijbaantje hockeytraining. Hoe ging haar dat af?

Als middelbare scholier gaf ik op woensdagmiddag na school hockeytraining aan jongens en meisjes van rond de zes jaar. Ik stond er met ‘mijn’ team alleen voor, maar gelukkig gaf een vriendin training op het veldje naast me.

Geduld leren hebben

Meestal was dat leuk: we deden spelletjes, speelden kleine wedstrijden en ik leerde de kinderen technieken met hun stick. Maar ik moest ze er ook vaak op wijzen dat je elkaar niet met een stick mocht slaan of onderuit mocht halen. Zo leerde ik geduld te hebben, want ze luisterden niet altijd naar een zestienjarige. Boos worden had geen zin en dat paste ook niet bij mijn rol, vond ik. Dus renden we als er iets misging gewoon een rondje met z’n allen, om wat extra energie kwijt te raken.

Als je me nu zou vragen om een groep zesjarigen te trainen, zou ik waarschijnlijk vriendelijk bedanken. Grappig hoe ik daar toen onbezonnen aan begon: inmiddels weet ik beter wat ik wel en niet wil.