De ontsnappingsplek van Irene: hutje aan de hei

“Als ik terugdenk aan vroeger, denk ik vooral aan dat onbezorgde gevoel in de Achterhoek. Al onze familie van mijn moeders kant woonde daar. Haar ouderlijk huis stond in een klein dorpje, naast de kerk, en daarnaast woonden mijn tante en oom met mijn nichtjes. Bijna alle vakanties bracht ik, samen met mijn zus, bij hen door.

Nadat ik ging studeren ben ik er zo’n dertig jaar niet meer geweest. Tot ik een paar jaar geleden voor mijn moeder een fijne zorgvilla vond in de buurt van waar zij was opgegroeid. Ik merkte hoe heerlijk ik het vond om weer in de Achterhoek te zijn: de dorpjes met de namen die ik nog zo goed kende uit mijn jeugd, de groene weilanden, de sfeer die er hing. En omdat het leven soms mooie verrassingen in petto heeft, kwam er ineens de mogelijkheid op mijn pad om een houten huis te kopen op een recreatieparkje vlakbij.

Het geeft een me vrij gevoel dat ik daar naartoe kan, als ik de drukte in de Randstad even wil ontvluchten. Het leven is er simpel, rustig en meer verbonden met de natuur. Ik kan daar niks doen, iets wat me thuis niet lukt. ’s Ochtends vroeg op de veranda naar de eekhoorns kijken bijvoorbeeld. Maar het fijnste is het gevoel dat ik dan weer even dicht bij mijn moeder woon. Dat ik zomaar kan gaan hardlopen en dan bij haar op de koffie kan. Dat voelt als een ultieme luxe.”