Inchecken bij jezelf: hoe sta ik er eigenlijk voor? #3: lusteloos

Het gesprek aangaan met jezelf is niet iets wat je snel doet. Maar het is wel heel fijn om af en toe bij jezelf te checken hoe het er nou eigenlijk voor staat. Mirjam Rosema-Verhulst gebruikt de kaarten van Check-in cards om vaker bij zichzelf in te checken dan op social media.

Al een paar weken sleep ik me door de dag. Met zware benen en een hoofd dat zich het liefst te rusten neerlegt. Ik ben zo moe. Helaas ben ik erg bekend met de term moe. Het heeft me vijf jaar geleden cru gezegd een jaar van m’n leven gekost. Maar dat jaar heeft me wel gigaveel inzichten gebracht. Toch is mijn relatie met het concept moe slecht. Als ik me even niet fit voel, ben ik vrij snel bang voor een terugval en die stress doet een vermoeid lijf dan weer geen goed.

Iedereen is moe

Ik heb wel een idee waar het vandaan komt. Bovenop de coronacrisis waar toch iedereen een beetje moe van werd, hebben we het de laatste maanden emotioneel zwaar gehad thuis. Toch sloeg ik geen opdracht af, alle ooit geleerde inzichten ten spijt. Daar bovenop had ik mezelf een streng sportregime opgelegd, waar ik (op dat moment) veel energie van kreeg, maar dat achteraf misschien toch iets te veel van het goede was.

Als ik op een ochtend opsta tolt de hele kamer. Ik lijk wel dronken. Ik ga weer zitten, en als ik denk dat het weer gaat, ga ik staan. En weer tolt de hele kamer. Dat voorval in combinatie met dat ik ineens niet meer zonder een middagdutje lijk te kunnen – júist nu ik wat meer lucht in m’n agenda heb – besluit ik bloed te laten prikken. “Zó veel mensen zijn nu zo ontzettend moe,” zegt de vrouw die mijn bloed afneemt. Dat stelde me een beetje gerust. En ook dat de bloedwaarden allemaal in orde blijken te zijn. En na een heerlijke yogaretreat die toevallig al stond, voelde ik me weer opgeladen. Maar dat bleek helaas dus van korte duur.

Verstopte energie

‘Heb maar het vertrouwen dat jouw sprankeling er nog is. Je kunt er alleen even niet bij.’ Staat op de kaart ‘Lusteloos’. Wauw, dat is juist wat ik leerde tijdens de chineng qigong-lessen tijdens de retreat. Dat ik die sprankeling door naar binnen te keren kan opwekken. Waarom vergeet ik dit soort dingen zo snel? Of eigenlijk… waarom denk ik daar in m’n dagelijks leven niet meer aan?

‘Of ik ‘lusteloos voelen’ kan zien als de weg naar levenslust,’ is een van de vragen. Mooi vind ik die.

Moeheid is inderdaad iets wat ik zie als iets wat mij en mijn leven in de weg zit. Iets wat niet zo hoort. Daarom zet ik me er ook altijd zo tegen af. Ik wil mezelf best de ruimte geven ‘op adem’ te komen. Maar nooit nu. Of het gaat me niet snel genoeg. Het zou fijn zijn als ik moeheid niet meer als vijand zie, maar als het er is toe te laten en dan als een hulpstuk naar een energiekere periode te bekijken.

Discipline en oefening

En ik word me weer bewust van de intentie die ik de laatste dag op de retreat zette: het naar binnen keren in mijn dagelijks leven te integreren, gewoon net als dat ik elke dag m’n tanden poets. Maar dat vergt discipline en oefening. Daarom ga ik wél nu naar chineng qigong-les. Want ik weet: de energie zit wel in mij, ik kan er alleen even niet bij.