Schrijver Tatjana Almuli was gewend geraakt aan de muur om zich heen. Nu gaat ze haar gevoelens niet langer uit de weg.
Het leukste en het moeilijkste aan menszijn vind ik dat je altijd in ontwikkeling blijft. Toen ik drieënhalf jaar geleden de deur van mijn toenmalige therapeut achter me dichttrok, dacht ik: nu ben ik klaar. Rouw verwerkt, hersteld van een eetstoornis, minder last van angsten en sluimerende depressieve episodes. Het was wel even goed. Stiekem wist ik best dat er nog heel wat mechanismen en overtuigingen waren om los te laten en te doorbreken, maar wat was het lekker om eens te denken: ik ben vrij, niemand maakt me wat.
Niks willen missen
De afgelopen paar jaar leefde ik alsof God me op de hielen zat. Niet vanuit angst of het gevoel iets mis te lopen, meer vanuit een grote drang om alles te willen beleven. Met meer energie dan ooit nu ik veel uit het verleden had ‘opgeruimd’, werkte ik keihard, feestte minstens zo hard tot de ochtend gloorde, sliep een paar uur, werkte me daarna in het zweet in de sportschool. Mijn vrienden zag ik vaak, ik deelde het bed en soms een stuk van mijn hart met verschillende mensen. Mijn huis was altijd aan kant, ik maakte mooie reizen, mijn kat kreeg genoeg aandacht. Kortom, ik was overwegend gelukkig en toch ging het na verloop van tijd weer kriebelen.
Nieuwe man
Ik had behoefte aan weer een laag dieper aanraken, mezelf op een andere manier leren kennen en uitdagen. Hoewel ik veel had aangepakt in mijn vorige therapie, waren er nog genoeg hardnekkige patronen waar ik tegenaan liep. In de liefde bijvoorbeeld kwam ik mezelf ineens enorm tegen, waarschijnlijk juist omdat ik andere zaken had doorleefd die eerder meer aan de oppervlakte lagen. Losbandig leven en casual daten is makkelijker, ik hoefde me weinig kwetsbaar op te stellen. Maar toen ik een man leerde kennen bij wie ik voelde: met jou is het anders, ik wil ons een serieuze kans geven, werd ik doodsbang.
Opnieuw in therapie
Waar kwam mijn drang vandaan ons contact te verbreken zodra hij dichterbij kwam? Waarom wilde ik ons verbond saboteren? Omdat het me beter leek dan de kans te lopen dat hij me zou kwetsen of verlaten? Vragen die ik besloot te onderzoeken bij een nieuwe therapeut. Dat was best een stap. Als gezegd vond ik het heerlijk om even níét bezig te zijn met licht schijnen op vastgeroeste gewoonten en diep graven in oude wonden. Toch voelde ik sterk die bewegingsdrang: hoe ik nooit uitgeleerd of uitontwikkeld ben. Beweging vind ik meestal leuk. Als het me lukt me daaraan over te geven voelt het leven vaak als één groot experiment. Ik mag proberen, op mijn bek gaan, toch een andere weg kiezen.
Maar beweging maakt soms ook wankel, onzeker. Dan heb ik behoefte aan controle, houvast, weten waar iets naartoe gaat, waar ik naartoe ga. Maar uiteindelijk weet ik dat mezelf die ontwikkelruimte gunnen altijd weer leidt tot verdieping, nieuwe avonturen, verbinding met mezelf en met anderen. En daar zal ik elke dag opnieuw voor tekenen.
Meer lezen
- Tatjana over haar soloreis: ‘Ik was high on life.’
- Sofie ging in therapie voor haar liefdesverdriet.
- Wandelen in de natuur terwijl je therapie krijgt? Het kan steeds vaker met buitentherapie.
Tekst Tatjana Almuli Fotografie Danique van Kesteren
