Vaderdag: dit leerde de Flow-redactie van hun vaders (9 impliciete lessen)

Er zijn van die dingen die ouders zonder woorden meegeven: van kleine gewoontes tot onverwachte wijsheden. Speciaal voor Vaderdag: de impliciete lessen die de Flow-redactie van hun vaders leerde.

Niet alle lessen die je van je ouders leert, worden expliciet uitgesproken. Vaak zit het hem eerder in wat je bij het opgroeien is voorgeleefd. In het kader van Vaderdag reflecteert de Flow-redactie op de vraag: welke impliciete lessen hebben wij eigenlijk van onze vaders meegekregen?

Floor: Lachen om jezelf geeft ruimte in je hoofd

Eindredacteur Floor: “Mijn vader is vrij vlot van geest – soms zelfs zo vlot dat zijn mond het niet helemaal kan bijhouden. En dat levert nogal eens een verhaspeling op. Van heel gewone woorden weet hij de wonderlijkste, totaal onnavolgbare constructies te maken. Vaak iets met veel ‘oe’s’ erin, op de een of andere manier, tot grote hilariteit van mij, mijn zus en mijn moeder. Hij is iemand die zich gewillig laat lenen voor het uitspreken van gekke tongbrekers, als we even zin hebben in de slappe lach. En zelf lacht hij dan misschien nog wel het allerhardst.”

Noa: Ik leerde te genieten van kleine dingen

Stagiaire Noa: “Mijn vader is iemand die liever luistert dan praat, hij is nieuwsgierig naar alles en iedereen. Dat herken ik ook bij mezelf. Wat ik van hem heb geleerd is de kunst van het genieten, zonder dat iets groots of meeslepend hoeft te zijn. Zo houdt mijn vader van foute muziek, lekker eten en kamperen, en hij zou het liefst terug in de tijd gaan om alles wat hij meegemaakt in zijn leven nog een keer te beleven.”

Petra: Liefde voor natuur en technisch inzicht

Petra, senior vormgever, kreeg de liefde voor de natuur en voor techniek mee. “Mijn vader vond in mij een aandachtige en geïnteresseerde luisteraar, als het om de natuur ging. Dankzij hem ken ik veel plantennamen, wat handig is bij het tuinieren dat ik nu vaak doe. Verder heeft hij me technisch inzicht bijgebracht. Als we samen iets bouwden, was ik de perfecte assistent, want ik zag automatisch wat er moest gebeuren. Van mij kreeg hij zonder woorden het juiste gereedschap aangereikt, van hem kreeg ik vanzelf technisch inzicht mee.”

Ruby: Met aandacht naar een ander luisteren

Ruby, contentcoördinator online: “Mijn vader voert een gesprek met volle aandacht en denkt goed na voordat hij reageert. Je ziet dat hij écht naar je luistert, wat extra bijzonder is in deze tijd waarin goede luisteraars zeldzaam lijken te zijn geworden. Hij praat rustig en neemt de tijd voor elke zin – wat voor een ongeduldige dochter ook wel weer irritant kan zijn, maar dat zegt meer over mij. Overbodige dingen zul je hem niet horen zeggen, want hij weegt alles goed af. Van hem zul je geen ‘komt wel goed’ of ander cliché horen (wederom: kan ik van leren). Eigenlijk is zijn aanpak heel mindful – of hij wordt gewoon oud, haha, dat kan ook.”

Maaike: Openstaan voor een praatje

Maaike, general managing editor: “Zo lang ik me herinner knoopt mijn vader praatjes aan met onbekenden. Op een feestje, in de supermarkt, op straat. Vond ik vroeger allemaal veel te lang duren, maar nu besef ik hoe waardevol het is om contact te maken met iemand die je nog niet kent. Het maakt je wereld groter en vooroordelen kleiner. Je komt nieuwe dingen te weten en het geeft altijd iets verrassends aan je dag. Ik doe het inmiddels zelf ook al jaren.”

Benthe: Muziek werd onze manier om gevoelens te delen

Voor Benthe, stagiair vormgeving, was muziek altijd de taal tussen haar en haar vader. “Hij speelde altijd muziek en schreef zelf een nummer voor mijn geboorte,” vertelt ze. Als kind werd ze vaak door zijn stem en gitaarspel in slaap gezongen. “Inmiddels speel ik zelf gitaar. Ik merk dat ik via muziek mijn gevoel kwijt kan; het is een manier om te communiceren, net zoals hij dat deed.” Zonder dat er veel woorden nodig waren, begrepen ze elkaar. Gewoon, via een melodie.

Bianca: Niet treuzelen en ergens echt voor staan

Redactieassistente Bianca: “Mijn manier van lopen is de zijne: snel doorstappen en vooral niet slenteren. Ik hoor het hem nog zeggen: “Je komt nergens als je blijft treuzelen.” Ook in gesprekken pakte hij stevig door. Hij kon heel bevlogen en met passie praten over politieke en maatschappelijke onderwerpen. Hij was iemand die áltijd een mening had en die ook stevig kon onderbouwen. Aan tafel ging het vaak over het nieuws van de dag, over onrecht, over keuzes maken en echt ergens voor gaan staan.”

Marjolijn: Soms is stilte precies de steun die iemand nodig heeft

Beeldredacteur Marjolijn: “Mijn vader luistert zonder oordeel, zonder onderbreking en dat is best zeldzaam. Van hem leerde ik dat hulp en steun ook uit stilte kan bestaan. Vaak kapen mensen een gesprek, terwijl je zelf nog midden in je uitleg zit. Dan hebben ze het gevoel dat ze je moeten helpen, en dat is natuurlijk vaak goedbedoeld. Maar vervolgens kan het voorkomen dat ze je buldozeren met hun eigen verleden, gevoelens en ervaringen. Van mijn vader leerde ik eerst te luisteren en dan pas later te reageren. Of, nog liever: eerst te vragen of iemand het fijn vindt dat je meedenkt, of mee op zoek gaat naar een oplossing. Door hier en daar een stilte te laten vallen geef je iemand de ruimte zijn eigen mening en kijk op een situatie te vormen.”

Julia: Geld uitgeven is honderd keer leuker als je het zelf hebt verdiend

Julia, online editor: “Van mijn vader leerde ik: werken doe je gewoon. Niet per se om rijk te worden, maar omdat het je iets geeft – vrijheid, trots en een goed excuus om die dure cappuccino te halen. Mijn vader werkte in zijn jeugd al als broodbezorger in een Drents dorp en later als docent, met zes kinderen thuis. Dat harde werken gaf hij door, niet met een belerend vingertje, maar gewoon door het te laten zien. Toen ik wilde bijverdienen als oppas wist hij wel een gezin dat iemand zocht en bracht me ernaartoe. Daarna moest ik het zelf regelen, want, zo zei hij: “Als je je eigen geld verdient, voelt het ook echt als van jou.”