Een van de mooiste dingen die ik heb geleerd van mindfulness, is dat je dingen soms gewoon moet laten zijn. Absurd simpel natuurlijk die les, maar op de een of andere manier deed ik dat nooit. Als er een situatie of een emotie was die ik niet prettig vond, ging ik er tegen vechten. Analyseren en oplossen die boel was mijn standaardreactie. Dreigde ik me alleen te voelen, dan boekte ik vast het hele weekend vol afspraken. Als ik verdrietig was, gaf ik mezelf een oppeptalk à la: kom op, kijk nou naar de fijne dingen. Als ik moe en lusteloos was, gaf ik mezelf een trap onder mijn kont, en vond ik dat ik daar geen reden toe had. De hup-vort-mentaliteit zeg maar.
Toen die aanpak niet meer werkte en ik steeds vaker ging hyperventileren en mijn hoofd nooit meer tot rust kwam, kwam net op tijd mindfulness op mijn pad. Het inzicht dat ik niet tegen alles hoefde te vechten, maar dat het er soms gewoon kon zijn, en dan ook weer wegging, vond ik een enorme eyeopener. Inmiddels voelt het logisch, maar ooit niet. Toen ik onlangs het huiswerk zat te maken voor mijn opleiding tot mindfulnesstrainer kwam ik het weer tegen. In mijn studieboek werd uitgelegd hoe het eigenlijk zit. Dat we in het westen zo geneigd zijn alles op te lossen, erover na te denken, te analyseren wat er aan de hand is. In sommige gevallen is dat ook nodig en handig. Maar heel vaak ook niet. Soms is iets laten ook een oplossing. Opmerken wat er is, is soms genoeg. Is dat geen rustig idee, dat het leven soms veel eenvoudiger is dan je denkt?
Irene is samen met Astrid creative director van Flow. Elke vrijdag schrijft ze over hoe ze de lessen uit verschillende mindfulness-trainingen toepast in haar daily life. Ze woont in Haarlem met haar kinderen (co-ouderschap) van 10 en 13.
