Elke vrijdag schrijft Irene over hoe ze de lessen uit verschillende mindfulness-trainingen toepast in haar daily life. Deze week gaat het over spijt en over het leven zien als een zee op een onstuimige dag.
Astrid schreef laatst in haar dinsdag blog over ontspullen over spijt. En dat vond ik ook wel een mooi onderwerp om het eens over te hebben. De afgelopen zeven jaar, na de scheiding, waren er best veel spijt momenten. Spijt dat ik niet beter had opgelet toen ik getrouwd was, en het dus niet had zien aankomen dat we uit elkaar gingen. Spijt dat ik te lang bij de eerste ‘rebound-man’ ben blijven hangen, terwijl het al lang niet meer goed voelde. Maar bovenal heb ik er spijt van dat ik zoveel heb lopen worstelen afgelopen jaren. Als ik nu terugkijk denk ik vooral: waarom? Want het was een kwestie van de tijd uitzitten, en meedeinen op de golven van het leven. Een van de meest zinvolle mindfulnesslessen vind ik het idee om het leven te zien als de zee op een onstuimige dag. Er zijn golven, soms overspoelen ze je, soms sleuren ze je mee, soms werpen ze je weer op het strand, soms ben je boven water en schijnt te zon, soms hap je naar adem in een golf. Als je meebeweegt met die golven, is het leven zoveel lichter.
