Irene (46) is samen met Astrid de oprichter van Flow. Ze woont met haar kinderen (9 en 13, co-ouderschap) in Haarlem. Ze schrijft elke vrijdag over hoe ze de lessen uit verschillende mindfulness-trainingen toepast in daily life.
Er zijn allerlei syndromen waar ik regelmatig over lees, maar nog nooit las ik iets over het ‘holiday-empty-nest-syndroom’. Het gevoel dat ergens diep heel hard aan je knaagt als de kinderen met hun vader op vakantie gaan. Wat is nou toch elk jaar de worsteling, vroeg ik me afgelopen zomer af, toen ik met tranen in mijn ogen om vijf uur de auto stond uit te zwaaien waarin ze vertrokken. En ja, toen kwam ik dus toch weer uit op het niet accepteren. Het drukt me zo met de neus op de feiten dat mijn leven niet meer zo is als ik hoopte dat het zou zijn. Alleenstaande ouder zijn, geen ‘compleet’ gezin meer hebben. Terwijl ik toch al in de fase ben dat ik het leven heus fijn vindt na de scheiding en inmiddels denk ik dat het met z’n drietjes prettiger is dan met z’n vieren. Maar het lijkt of dat in de vakantie allemaal niet meer telt.
Want dan gaan de kinderen dus weg, met hun vader. Drie weken naar de camping in Frankrijk zonder mij. En dan knaagt het… Ik wil ook een beetje met ze rondlummelen rond de tent, ijsjes eten in van die kneuterige dorpjes, de – met moeite bemachtigde – zaterdageditie van de Volkskrant lezen terwijl zij in het zwembad liggen, met ze naar de campingwinkel om croissantjes te halen ’s morgens en, nou ja, desnoods al die kleren die ze voortdurend vies maken met de hand in een kleurrijke Hema-tobbe doen.
Nadat ik ze afgelopen zomer uitzwaaide, dacht ik aan de mindfulnessles dat je verdriet maar gewoon toe moet laten. Ik kroop in bed en even overspoelde het me, ik huilde, ik treurde. Ik probeerde te voelen waar het het meeste pijn deed, het gevoel een kleur te geven, ernaar te kijken. En toen nam het verdriet langzamerhand af. Ik viel nog even in slaap en toen ik wakker werd, dacht ik: gelukkig de ergste pijn is weg, op naar mijn werk. Stiekem ging ik er toen ook een beetje van genieten. Van drie weken tijd voor mezelf en ik probeerde me daar niet schuldig over te voelen. Maar dat is dan weer een heel ander onderwerp en dat bewaar ik voor een andere keer.
Illustratie: Marloes de Vries
